Het genot van het vinden…

Tureluurster/ augustus 9, 2020/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

Het leuke aan iets kwijt raken, is dat je het op elk onverwacht moment kan terugvinden.
…Er is een tijd geweest dat ik verslaafd was aan die terug-vind-momenten. Om mijn verslaving te voeden, begon ik op een bepaald moment dingen te verstoppen.
…‘Wat is me dat voor onzin!’ zei mijn toenmalige partner. ‘Precies of je kan zo maar vergeten dat je die dingen verstopt hebt! Of ben je nu al aan het dementeren?’
…Daar had ik geen antwoord op. Nu nog niet trouwens, maar waarschijnlijk is er toch iets mis met mijn hoofd, want ‘vergeten’ lukte moeiteloos.

Voor mijn eerste experiment nam ik een lelijke, roze tandenborstel. Het duurde nog geen week voor die uit mijn hoofd verdwenen was. Als ik het zo op papier zie staan, vind ik het zelf ongeloofwaardig, maar toch is het waar. Alle sporen van die tandenborstel waren gewist. Hij was niet gewoon weg, hij was er nooit geweest.
…Zo ging het ook met alle andere spullen die ik verstopte: een pakje postkaarten, een gedichtenbundel van Hugo Claus, een spiksplinternieuw bloesje, geld – telkens weer, en telkens meer. Altijd op dezelfde manier: de eerste dagen was ik me constant bewust van het feit dat ik iets verstopt had en waar het zat, en dan ineens niet meer. Alsof er op een delete-knop was gedrukt.

Of ik alles terugvond?
…Moeilijk te zeggen, maar er is nog nooit een grote schoonmaak geweest zonder verrassingen.
…De mooiste verrassing was dat fameuze bloesje, de kostbaarste was een medicamentendoosje met tussen de pilletjes 200 euro.
…De vondst van vandaag?
…Een mini woordenboek (Frans, Nederlands, Engels), uit 1983, relatiegeschenk van Travel Assistance (waarbij ik voor zo ver ik weet nooit een verzekering afsloot). Een boekje van 7 op 5.5 centimeter, dat zat verstopt in een knielaars uit de jaren negentig.

En eigenlijk, eigenlijk… was het de bedoeling om te schrijven over dat pareltje van weleer – en over de tijdsgeest die eruit spreekt –  maar intussen ben ik dat boekje alweer kwijt – onbedoeld deze keer.  Het verstopte gewoon zichzelf.
…Die blog houden jullie dus te goed. Misschien.