De onmogelijkheid van onmogelijkheid + WEDSTRIJD (met prijs)
Vorige week zat ik in “Dardennen” – op schrijfweek. …Nee, niet echt. …Niemand wilde de regels overtreden, niemand wilde tegendraads zijn. Dus… vertrokken we terwijl we bleven – thuis, in ons kot. …Een mooiere uitdaging is nauwelijks denkbaar voor een fictieschrijver. We namen het serieus. Iedereen. We pakten onze bagage, gaven onze lieven, echtgenoten en kinderen een afscheidskus, stapten in onze auto’s, doorkruisten het land – filevrij. …Alles en allen dromerig virtueel. …“Onze Yves”, de beste kok in Europa en omstreken, stelde zijn menu samen, ik maakte coachschema’s, de schrijvers hingen een bordje “niet thuis” aan de deur en doken onder in hun verhalen. ..Alles en allen dromerig virtueel. Aanvankelijk waren we een beetje huiverig. Digitale aperitieven en voorleesmomenten? …Jakkes! …Coachen via videochat? …Oh nee! …Yves’ schitterende schotels zelf ineen flansen? …Onmogelijk! Edoch… we ontdekten de onmogelijkheid van onmogelijkheid. …Simpel gezegd: alles lukte, alles vloeide, groeide, bloeide. …Er werd geschreven en geschrapt, voorgelezen, gelachen, gechat en gezoomd. We versukkelden of verrijkten Yves’ recepten, bewandelden de bospaadjes van vorige jaren, hoorden de radiatorbuizen rochelen naar de steenuilen. We lachten, dronken en dansten ‘on Zoom’, en gooiden ons gezamenlijk – elk voor onze eigen laptop…
Lees verder...