Dat belletje was niet mijn slimste zet. Iemand uit zijn slaap halen, is om miserie vragen. Dat weet iedereen. Een confrontatie aangaan met een kwaaie kop is ook niet verstandig. Ook dat weet iedereen. Helaas, met twee druppels in mijn lijf, en het bericht van de anonieme vuilaard in mijn achterhoofd, was mijn verstand ver te zoeken.… Lees verder
Naar mijn gevoel duurde het eindeloos voor het trillen stopte, maar eigenlijk viel het nogal mee. Toen mijn organen weer deden wat ze moesten doen, was het nog geen twintig voor vier. Ik kieperde de wijn in de gootsteen en trakteerde mezelf op een ‘druppel’.… Lees verder
Na het eten trok ik naar mijn werkkamer, en maakte twee lijstjes: “wat ik zou missen, mochten we splitten” en “waar mijn haar rechtop van staat”.
… Het resultaat overdonderde me een beetje. Er waren 27 dingen die ik zou missen, en slechts 9 die ik kwijtwilde.… Lees verder
‘Hoe is het met die vinger?’ vroeg hij, op weg naar huis.
… ‘Gaat wel.’
… ‘Niet te moe?’
… ‘Nee, en jij?’ Hij had stenen en aarde verhuisd. Geen dagdagelijkse bezigheid.
… ‘Bad nodig. Mijn rug wringt tegen.’
… Het gesprek kabbelde voort.… Lees verder
Ik droeg werkhandschoenen, ging ervan uit dat ik niet echt verwond kon zijn, werkte door. Mijn vinger deed zeer, en ik was daar blij mee. Alles wat mijn aandacht afleidde van ‘het mens’ en van de barst in mijn hart was welkom.… Lees verder