0507, 2022

Zot zijn enzovoorts 23 – op de vlucht…

Tureluurster/ juli 5, 2022/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

Achter mij gilde iemand. ‘Mais non, Nanette, mais non!’ De druk op mijn schouder verdween. … Nog voor ik kon vragen wat er was gebeurd, stond de eigenares van de zaak aan onze tafel met twee verse karafjes wijn. Tegen de shock. Ze zag de schrammen in mijn nek, trok bleek weg. ‘Un instant.’ Een minuut later was ze terug met ontsmettingsmiddel. Ongewild werd ik  het spektakel van de dag. … Wat er nu eigenlijk gebeurd was, vroeg ik aan mijn lief, toen de eigenares – na nog minstens tien excuses – weer achter haar toog stond. … ‘Haar dochtertje passeerde achter jou met een kat in haar armen en…’ … ‘Zette ze die in mijn nek? Waarom?’ … ‘Maar nee, dat beest schrok van iets en sprong weg.’ … ‘Schrok van iets?’ … ‘Misschien van je haar. Ik moet zeggen, met al die wind ziet het er wel héél woest uit.’ … ‘Of ze wilde erin nestelen, zoals die mus vorig jaar en dat meesje in Wildert.’ (En nee, dat verhaal vertel ik niet. Neem gewoon van me aan dat mijn warhoofd een hoge nestwaarde lijkt te hebben.) De nacht ‘in…

Lees verder...

0407, 2022

Zot zijn enzovoorts 22 – Hemelvaart naar de hel…

Tureluurster/ juli 4, 2022/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

Hier in Vlaanderen zijn er ontzettend veel lelijke dorpen. Het (voor mij) meest troosteloze gat is Merchtem. Behalve de heel nabije omgeving (lees: het terrein zelf) van de Passerel is er daar (voor mij) niets dat zelfs maar de vermelding ‘te doen’ verdient. Grijze straten, dode huizen, saaie winkels, nauwelijks groen (behalve onkruid), niet het minste beetje sfeer. Alsof de dood is gepasseerd, en zijn werk niet heeft afgemaakt. … En nee, ik wil niemand beledigen. Het is best mogelijk dat er ergens aan de rand – of buiten de rand – nog een plekje te vinden is waar een mens blij van wordt (een schoon bloemenveldje bijvoorbeeld), maar ik heb het nog niet gevonden. Mijn schoonmoeder woonde er, ik kwam er dus geregeld, en telkens weer werd ik depri van alle mismeestering. …  Precies hetzelfde gevoel overviel me in Saint-Brieuc. Waar dat gat zijn vermelding in een gids aan verdient? Geen idee. Omkoperij misschien? Een stadje in transitie, verkondigt de Groene. WTF! De enige transitie die ik kon verzinnen was van een trage dood naar een snelle. Daar wilden noch mijn lief, noch ik getuige van zijn. We waren er dus…

Lees verder...

0307, 2022

Zot zijn enzovoorts 21 – Rotterdammers gestraft door prediker…

Tureluurster/ juli 3, 2022/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

Het maakte ons niet veel uit op welke camping we terecht kwamen (als alle slagbomen nog niet onherroepelijk dicht waren!). Soms was het douchewater koud, soms warm, hoe dan ook altijd met een doseerknop (30 seconden water per keer), de een had een winkeltje, de ander een restaurant, nog een ander niets van dit alles. Plaats was er – tijdens het voorseizoen – met hopen, praatgrage buren waren ook meestal voorhanden, en bordjes met goede raad en regeltjes tierden overal even welig. … ‘Gewoon rijden en hopen?’ vroeg mijn lief. … Zo geschiedde. Een uur later zaten we op een niet ongezellig terras met uitzicht op een zwembad, omheind met regelbordjes, waaronder: niet toegankelijk na zonsondergang, (we aten dus zonder de geur van zonnecrème), met naast ons een koppel uit Rotterdam dat niet wist wat te drinken omdat ze het Franse woord voor rood niet kenden. … ‘Rouge,’ zei ik (enfin: moeide ik me). … Tegen het einde van de maaltijd had ik bijna  genoeg gegevens voor een biografie. Hij (Jopie) was haar derde man (sinds vorige week) en zat in de showbizz, zij (Samantha) verdiende de kost als masseuse (knipoog), na…

Lees verder...

0107, 2022

Zot zijn enzovoorts 19 – naar de middeleeuwen… (oeps – moest 20 zijn. Foutje… merci om het te melden, Peggy)

Tureluurster/ juli 1, 2022/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

‘Misschien dat we toch…’ begon mijn lief, nadat we ons tafeltje en stoeltjes hadden uitgeklapt. ‘Nog een nacht als voorgaande, ik weet niet…’ … ‘Momentje.’ Ik nam er You tube bij, zocht het daktent-filmpje op. We kregen dezelfde mevrouw te zien die het bed had gedemonstreerd, zonder met de ogen te knipperen. Deze keer knipperde ze wél. Halverwege verscheen er zelfs een frons tussen haar wenkbrauwen, én het begin van iets dat een zweetdruppel kon zijn. Dat gaf de doorslag. Nee, we begonnen er niet aan. … Het gevolg is duidelijk, veronderstel ik. Alweer een even-even-even-nacht, alweer Feldene de volgende morgen. Het duurde een behoorlijke poos voor we ons allebei in gang hadden getrokken, en op weg gingen naar Fort la Latte. Ik zit doorgaans niet verlegen om een lyrische beschrijving meer of minder, maar de Côte d’Émeraude is simpelweg te schoon voor woorden. Zo schoon dat zelfs de tijd er voor op de loop gaat. Toen we arriveerden bij het Fort (dertig kilometer van ons vertrekpunt) – ijl in het hoofd van de honger, en slap in de benen van al het geklauter – was het al ver na de middag.…

Lees verder...

3006, 2022

Zot zijn enzovoorts 19 – Poetin en krabben…

Tureluurster/ juni 30, 2022/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht! … Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte.   Vanuit de verte lijkt Saint-Malo een gestold sprookje, een versteend stukje historie. Het graniet van de omwalling oogt streng en tegelijkertijd veilig. Vóór oorlogen werden gevoerd met vliegtuigen en raketten moet het een onneembare vesting zijn geweest. De gedachte dat een zot als Poetin (en hij niet alleen!) deze schoonheid met één slecht (of net-niet-slecht) afgestelde raket zou kunnen veranderen in puin, is gruwelijk. … Het is een gedachte die opduikt, maar niet blijft hangen. Niet met de duizenden boten die hier sensueel dobberen, niet met de beukende zee, niet met de op restjes azende meeuwen. Het zegt iets over mij wat ik eigenlijk niet gezegd wil hebben: eigen geluk laat bezorgdheid om de rest van de wereld vervagen. … Het is iets waar ik de volgende dagen nog vaker mee geconfronteerd zal worden. De meeste Bretoenen (zullen we ontdekken) zijn weinig begaan met milieu of…

Lees verder...