Vet doodt
Er liggen een paar stille weken achter mij. Corona was aan de haal met mijn ‘goesting’. Ik verkommerde. Zelfs de sanseveria’s van de buren leken levenslustiger dan ik. En toen … was daar – vorige woensdag, in het Rozenbroekenpark – die witharige dame in wijnrode cape met bijpassende enkellaarsjes. …Ze zat op het bankje tegenover mij en at een gebakje met slagroom. Intussen tuurde ze ingespannen naar iets wat ik niet kon zien, iets bij haar voeten. Ze ging verzitten, boog voorover. Een klodder slagroom belandde op de grond. Ze leek het niet te merken. Toen ze opkeek, kruisten onze blikken elkaar. …‘Is dit wat ik denk dat het is?’ vroeg ze. …‘Momentje.’ Ik klapte mijn smartphone dicht en liep naar haar toe – tot op anderhalve meter. In het gras, net naast de slagroom, lag een gebruikt condoom. …‘Iemands kwakje?’ …Ik knikte. …‘Speciaal,’ zei ze. ‘Een primeur, mijn eerste verpakte kwakje. Dat ik daarvoor zo oud moest worden.’ Ze lachte. Ze heette Gilberte. Haar tong was twintig, haar hart vijfendertig, haar botten waren honderdnegentig. Alles samen zorgde dat voor een gemiddelde van eenentachtig. Vijf jaar eerder had ze haar man laten…
Lees verder...
