Als mijn lijf doet wat het moet doen, gaat alles automatisch. Zo ver was ik bijlange nog niet. Mijn hoofd volgde elke spier, elke pees, elke zenuwbaan. Vertrekken was moeilijk, stoppen en afstappen ook, het fietsen zelf ging prima. Het winkelen daarentegen, werd een ramp.… Lees verder
De volgende morgen vertrok Didier voor nog eens twee dagen opleiding. Ik installeerde me aan mijn tafeltje, voet omhoog, ijs binnen handbereik.
… Tegen de middag was ik het spuugzat. Een hele dag zitten? Nee, niets voor mij. Hoog tijd om die krukken in gebruik te nemen.… Lees verder
In veel gevallen is de aanwezigheid van een dokter al voldoende om pijn te verlichten. Ik kon nog steeds niet lopen, maar ik had toch de indruk dat die voet ‘verbeterd’ was. Redelijk bekeken was dat onzin, want die mens had eigenlijk niets gedaan.… Lees verder
Daar (in de zetel) vond Didier mij toen hij thuiskwam van zijn tweedaagse opleiding. Ik sliep (zei hij) en lag in mijn slaap te mummelen.
… Al zijn alarmbellen gingen af. Ik overdag slapend in de zetel???? Dan moest er iets grondig mis zijn.… Lees verder
Ik moet er even slecht uit gezien hebben als ik me voelde. Binnen de kortste keren stonden er vier witjassen rondom mij: twee apothekers en twee assistenten. De jongste van de vier haalde een stoel en hielp me te gaan zitten.… Lees verder