Dinsdag is terugreisdag. Onze boot vertrekt pas om vier uur in de namiddag, en het weer is treffelijk. Omdat we geen zin hebben in nog meer Dublin, rijden we naar Phoenix Park, het grootste ommuurde stadspark van Europa. Het heeft zowat de afmetingen van een kleine Belgische provincie, schat ik.… Lees verder
Er rest ons nog enkel Dublin. Van Clifden naar daar is het ongeveer 300 kilometer, een saaie autostraderit die we onderbreken voor een bezoek aan Galway, volgens mijn zus een fijn stadje.
… Ze heeft gedeeltelijk gelijk. Galway leeft, de straten zijn tjokvol, de toeristenwinkels draaien overuren, overal zijn er marktjes.… Lees verder
Zaterdag, onze laatste dag in het ‘Wilde Westen’, hebben we geen van beiden zin in lange rij-uren, en nog minder in voorbereiding. We laten onze reisgidsen achter op bed, en gaan onze neus achterna. Weliswaar met de auto. ‘Enjoy,’ zegt onze gastvrouw.… Lees verder
We zetten koers naar Kylemore Abbey, een kort ritje, dwars door het hoogland. Deze keer krijgen we niet de kans om verloren te rijden. Het kasteel – want dat was het oorspronkelijk – torent overal bovenuit. Het neogotische gebouw dateert uit de jaren zestig van de negentiende eeuw en werd gebouwd in opdracht van een rijke politicus – als huwelijkscadeau voor zijn vrouw (Echt wel de prins op het witte paard, die man!).… Lees verder
Vrijdag gaan we op weg naar Clifden, tegen het Twelve Bens-gebergte en bij de oceaan. Het is een reis van 180 kilometer, in deze contreien een uur of vijf rijden, en er staan maar liefst twee excursies op ons programma: een boottocht in de Killary Fjord en een bezoek aan Kylemore Abbey.… Lees verder