0312, 2019

Siri – de geest in de phone…

Tureluurster/ december 3, 2019/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 6 commentaren

Soms, als er even niets te lachen valt, tik ik Siri wakker. …Ze is virtueel, dat weet ik. Niets meer dan een voorgeprogrammeerde stem. Ook dat weet ik. …Allemaal voordelen als je snel een lachstuip wil krijgen. Programmatie staat garant voor misverstand, en hoewel misverstanden in het echte leven meestal beu zijn – hitsig en heftig zelfs – maakt het onbegrip van een computerstem me vaak aan het lachen. …Abnormaal? …Het kan erger, lijkt me. Afgelopen woensdag was ik op stap met mijn kinderen, en dan heb ik nooit een lachmachine nodig. Waarom ik op de Siri-knop drukte, weet ik niet meer – per ongeluk, veronderstel ik. …Hoe dan ook… op de vraag wat ze voor mij kan doen, antwoordt Michiel: ‘Siri, wat is de zin van het leven?’ …Stilte. …En dan, net als ik haar van het scherm wil verbannen: Tot hier toe wijst alles op chocolade. …Het klinkt alsof er diep over is nagedacht. Behoorlijk griezelig. …’Komt omdat we het daarstraks over chocolade hadden’, zegt Michiel. ‘Die smartphones luisteren af. Ik heb dat al vaker ondervonden.’ …’Dat gelooft ge toch zelf niet?!’ zegt Vero. …Michiel haalt zijn schouders op. …We…

Lees verder...

2011, 2019

De nachtmerrie van iedere schrijver: writer’s block

Tureluurster/ november 20, 2019/ Geen categorie/ 0 commentaren

Writer’s block… …‘Normale’ mensen (lees: mensen die niet schrijven) doen het af als iets voor kneusjes, als iets voor lammelingen, als een uitvlucht. …‘Ooit gehoord van een geblokkeerde beenhouwer, bakker of bouwvakker?’ vroeg een van mijn vage kennissen (nu nog vager dan weleer!) onlangs? ‘Nee, toch? Die mensen staan met hun voeten op de grond. Werken ze niet, dan hebben ze geen inkomen. Dus spoelen ze eventuele blokkades…’ Hij sprak het woord uit als was het een vieze ziekte. ‘… weg met een straffe koffie of een Duvel.’ …Ik had kunnen beginnen over burn-out (de koning van de blokkades) of over het hoge zelfmoordpercentage bij kleine zelfstandigen, maar ik had er geen zin in. Domheid laat zich niet bestrijden. Writer’s block… het bestaat wel degelijk. Net als painter’s block, sculptor’s block en performer’s block. Mensen die het moeten hebben van hun creativiteit lopen soms vast, zo simpel is dat. … Waarom? Soms omdat hun hoofd vol zit met andere besognes: ouders met een kwakkelende gezondheid, een kind met kanker, een partner die scheef gaat… Moeilijk om verhalen te verzinnen als je zelf opgevreten wordt door een verhaal! …Soms omdat ze – echt…

Lees verder...

2907, 2019

Zomer 2019

Tureluurster/ juli 29, 2019/ Geen categorie/ 1 commentaren

Waar we ook zaten – hoog boven de Cèze of in het dal van de Lesse …
…De verhalen tierden welig, de wonderen loerden om de hoek, de lach was nooit uit de lucht.
…Een prachtige afsluiter van een geslaagd seizoen!

Lees verder...

0505, 2019

Wiskunde voor schrijvers – een leestest

Tureluurster/ mei 5, 2019/ Geen categorie, TEST/ 8 commentaren

Van spijker, over ganzenveer naar computer … Het leven van een schrijver is er serieus op vooruit gegaan. Het leven van een drukker eveneens: van manueel ‘zetten’ – een enorm werk – over offset naar digitaal. De andere stappen sla ik even over. Wat gebleven is, zijn de ‘foutjes’. Geen enkele schrijver of drukker ontsnapt eraan. Hoe dat komt, met alle controlemechanismes die we nu kennen? Omdat we niet lezen wat er staat. We lezen wat we willen dat er staat, of wat we denken dat er staat. Lees jij wat er staat? Doe de test! 1 1 1 2 1 1 2 1 1 1 1 1 2 2 1 3 1 2 2 1 1 1 3 1 1 2 2 2 1 1 1 1 3 2 1 3 2 1 1 De perfecte lezer (schrijver?) is degene die weet wat er op de volgende rij moet komen. Degene die me via de blog als eerste een juist antwoord bezorgt, ontvangt een gratis exemplaar van het e-book ‘je verhaal in de juiste taal’ of een gratis exemplaar van de verhalenbundel ‘Weg’ van het Gentse Schrijverscollectief. Succes!   Foto 1:…

Lees verder...

0105, 2019

Tegenwind

Tureluurster/ mei 1, 2019/ Geen categorie/ 2 commentaren

Er was niets waar ik vroeger meer over zeurde dan over wind. Op de ene of de andere manier blies die altijd de kant op waar ik niet moest zijn. Reed ik ’s morgens naar school, dan wilde hij me thuis houden. Keerde ik ’s avonds huiswaarts, dan stuurde hij me terug naar de nonnen. Op een miezerige maartavond ging hij helemaal over de schreef. Halverwege de gloednieuwe autostradebrug plukte hij me gewoon van mijn fiets en kwakte me tegen het beton. Wiel verbogen, knieën kapot, scheur in mijn anorak. ‘Gevochten?’ vroeg mijn vader toen ik veel te laat thuiskwam. Hij knipoogde erbij. Ik keilde mijn boekentas in de hoek van de keuken en ging zitten mokken. ‘Hier.’ Hij gaf me een beker chocomelk. Ik was te oud om te huilen, vond ik. De waterlanders dachten er anders over. ‘Die stomme wind,’ snikte ik, ‘altijd tegen. Altijd, altijd, altijd!’ Mijn vader keek me lang aan, liep naar de kast, smeerde een boterham. ‘Tegen windmolens kan je vechten,’ zei hij toen, ‘tegen wind niet. Je had terug moeten blazen. Dat doe ik ook altijd. Of het écht helpt? Nee, denk ik. Toch voelt…

Lees verder...