We bleven een poosje zwijgen. Soms doet dat deugd. Kijken naar het woelen van de wereld, naar het lopen van het leven, naar het talmen van de tijd.
… Het was Iradj die de draad weer opnam. ‘Vraag me naar de begrafenis van mijn broer Aman, en ik som je alle mensen op die er waren.… Lees verder
De dag erna vertrok Iradj met een goedgevulde buidel en een gekrompen hart naar Turkije, het enige buitenland waarvoor hij geen toestemming moest vragen, omdat hij er naartoe kon met de bus.
… ‘Gevaarlijk?’ vroeg ik.
… Hij riep de dienster en bestelde twee koffies.… Lees verder
Die week kwam er een abrupt einde aan Iradj’ poëzieclub. Hij was zichtbaar aangeslagen toen hij erover vertelde. Hij vond zijn woorden niet, sukkelde met de vervoeging van de werkwoorden. Het was dan ook niet minnetjes, wat hij had meegemaakt. Toen hij bij de straat kwam waar de cursus doorging, bleek die gebarricadeerd.… Lees verder
Het duurde ruim drie weken voor ik Iradj terugzag, en heel die tijd liep ik rond met een maag waarin een kwaaie krab was terechtgekomen. Ik had geweten dat hij getrouwd was, en dat hij kinderen had. Dat had hij me verteld tijdens het etentje bij Urfa.… Lees verder
Iradj haalde zijn portemonnee boven. ‘Ik moet gaan, Ingrid. Over een half uur moet ik in de rechtbank zijn om te tolken. Morgen ook trouwens. Dan kan ik je de rest van het verhaal vertellen, als je wil.’
… ‘Natuurlijk wil ik dat.… Lees verder