Voor mijn nieuwjaar kreeg ik van mijn lief een weekendtas zoals Mary Poppins er eentje had. Boterzacht leder, eigenzinnig van vorm en met tientallen zakjes om van alles en nog wat in te verbergen. Kortom: een droom!
… Er zat een briefje bij: Minstens vier keer per jaar te gebruiken.… Lees verder
De maan, een handvol sterren en een hemel van donkergrijs fluweel… meer heb ik doorgaans niet nodig om content te zijn. Met andere woorden: ik ben een nachtmens. Niet dat ik iets heb tegen zon en kwinkelerende vogeltjes – verre van!… Lees verder
Sinds ons ma geveld werd door een bloedklonter, ben ik wekelijks in Waasmunster, meestal samen met Chris en Riet.
… Post uit de bus halen, het huis even opwarmen, tante Cécile troosten, dingen regelen. We picknicken in de living (zonder sporen na te laten op het tafelkleed), eindigen altijd met taart.… Lees verder
Er zijn zo van die momenten dat ik dreig te verzuipen in tristesse. Of weemoed. Of gewoon in de tijd. Heeft te maken, denk ik, met ouder worden, met afscheid nemen, met stilaan uitgewist worden.
… Er ligt altijd een fleecedekentje klaar voor zulke momenten, maar eigenlijk maak ik daar liefst zo weinig mogelijk gebruik van.… Lees verder
Blijf haar meenemen in je schrijfsels, schreef Annita vandaag. En Christine haakte erop in: je ma zal pas dood zijn als er niet meer over haar gepraat wordt.
… Nog een laatste historie – een leuke.
Op mijn zestiende blies ons ma me compleet uit mijn sokken door op haar verjaardag een act op te voeren als ‘Zwarte Lola.’… Lees verder