Monddood, daar gaan we voor (maar dan wel in de andere richting)
Wie A zegt, moet B zeggen. Hier dus het vervolg van de redding van mijn kleinzoon. …Wie met plezier en passie in het onderwijs staat, zal zich de haren uit de kop rukken bij dit relaas. …Helaas, er is geen woord van gelogen. Ik wou dat het anders was… De strafbare, laakbare feiten (giechelen, dollen met vriendjes, een lessenaar laten piepen, een verloren pennenzak vinden, niet rechtop zitten in het bijzijn van meerderen) – steevast bestempeld als incidenten – stapelen zich op. De straffen ook. Arno, toch al geen dikkertje, smelt weg. School interesseert hem niet meer, voor geen millimeter. In zijn ogen rest geen plaats voor de benen van ‘die van beeld’. Er groeien alleen tranen. Precies tien dagen na het eerste schorsingsgesprek valt de uitnodiging voor het derde binnen. Er moet een ‘contract’ getekend worden, een contract waarin Arno belooft onderdanig te zijn. Houdt hij zich niet aan dat contract, dan wordt hij van school verwijderd, en zal dat dertig jaar in zijn dossier blijven staan. … Onderdanig? We kunnen onze ogen en oren niet geloven. Zijn we terug in de tijd van de Heren van Zichem? We beslissen dat…
Lees verder...