De laatste week van juni zaten Didier en ik een weekje in de Auvergne. Het huisje waar we verbleven, had geen internet en nauwelijks telefoonbereik. Het uitzicht daarentegen was om bij te duizelen. Het weer was schitterend, de Auvergnats blonken van welwillendheid, en er was meer te bezoeken dan we in zeven dagen verstouwd konden krijgen.… Lees verder
Het was dan ook een schok toen Eva een week later twee kaartjes in haar brievenbus vond. Op nummer één De kus van Klimt, met achterop: Evaatje, laat maar weten wanneer je glas leeg genoeg is om door mij te laten bijvullen.… Lees verder
‘Je had geen zin in meer verhaal?’ Didier klonk stomverbaasd toen ik het hem vertelde. ‘Gaat het wel goed met jou?’
… ‘Nee,’ zei ik. ‘Eva doet me te veel aan vroeger denken. Ik ben bang dat er een affaire Keldermans volgt.’… Lees verder
Het is zondag 15 december. De lucht is dweilgrijs, de straat is uitgestorven.
… ‘Naar de Kerstmarkt?’ vraagt Didier.
… ‘Winterfeesten,’ zeg ik. ‘Het woord Kerst was niet inclusief genoeg.’
… We zuchten. Allebei.
… ‘Zever,’ zegt hij.
… Ik geef hem volmondig gelijk.… Lees verder
Het was Eva’s dochter die haar had gezegd dat ze meer moest buitenkomen. ‘Ma, alstublieft, doe eens iets leuks. Koop kleren, ga dansen, zoek een nieuwe man. Je humeur is om op te schieten, en je ziet eruit als een plant die geen water krijgt.’… Lees verder