3006, 2022

Zot zijn enzovoorts 19 – Poetin en krabben…

Tureluurster/ juni 30, 2022/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht! … Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte.   Vanuit de verte lijkt Saint-Malo een gestold sprookje, een versteend stukje historie. Het graniet van de omwalling oogt streng en tegelijkertijd veilig. Vóór oorlogen werden gevoerd met vliegtuigen en raketten moet het een onneembare vesting zijn geweest. De gedachte dat een zot als Poetin (en hij niet alleen!) deze schoonheid met één slecht (of net-niet-slecht) afgestelde raket zou kunnen veranderen in puin, is gruwelijk. … Het is een gedachte die opduikt, maar niet blijft hangen. Niet met de duizenden boten die hier sensueel dobberen, niet met de beukende zee, niet met de op restjes azende meeuwen. Het zegt iets over mij wat ik eigenlijk niet gezegd wil hebben: eigen geluk laat bezorgdheid om de rest van de wereld vervagen. … Het is iets waar ik de volgende dagen nog vaker mee geconfronteerd zal worden. De meeste Bretoenen (zullen we ontdekken) zijn weinig begaan met milieu of…

Lees verder...

2906, 2022

Zot zijn enzovoorts 18 – Ome Willem…

Tureluurster/ juni 29, 2022/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

De koffie vertikte het om wonderen te doen. Ik zette mijn zonnebril op, een grote, waar de helft van mijn gezicht achter schuil ging. … Er viel een schaduw over ons tafeltje. ‘Goeiemorgen, luitjes. En smakelijk.’ Een rijzige Nederlander van zowat onze leeftijd, schatte ik, (uiteindelijk zou hij tien jaar ouder blijken te zijn) knikte ons stralend toe. ‘Ome Willem,’ stelde hij zich voor. ‘Net als jullie verliefd op de California, nog meer dan op mijn vrouw.’ De joie de vivre spatte van hem af. Hij wees naar de sticker op de achterbumper. ‘Gehuurd, zie ik. Eerste keer?’ … We knikten. … ‘Ja,’ zei mijn lief. ‘En de laatste. We doen geen oog dicht.’ … En toen stelde Ome Willem de vraag die ik intussen al verschillende keren kreeg in reacties op deze schrijfsels: ‘Jullie zijn toch niet zo gek om beneden te slapen? Waarom, in godsnaam?’ … ‘We weten niet hoe het moet,’ zei ik. … ‘Moet? Wat moet?’ … ‘Open en dicht?’ … Er verscheen een frons tussen Ome Willems wenkbrauwen. Zijn hoofd zakte een klein beetje scheef, zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. Alsof hij naar een prehistorisch iets…

Lees verder...

2806, 2022

Zot zijn enzovoorts 17 – de kracht van vergeten

Tureluurster/ juni 28, 2022/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

Ik ben een ‘krak’ in dingen-buitensluiten, een opwaarderend synoniem voor vergeten. Het gaat vanzelf. Van zodra iets niet meer zichtbaar is, verdwijnt het. … Uit het oog, uit het hoofd, zoiets. … Zelf ben ik geneigd om dat als een kwaliteit te zien (concentratievermogen). Mijn lief is het daar niet mee eens, en ik snap hem. Ik vergeet de tijd – en daarmee ook mijn afspraak met hem. Ik vergeet de pot op het vuur, en ben later hoogst verbaasd een droog gekookte pan op het fornuis te vinden. Ik vergeet de verzakte tegel in het voetpad, telkens en telkens weer, waardoor ik dagelijks op dezelfde plaats struikel. (Ik ben dus géén ezel!) Naar onze VW toe was deze eigenschap onmiskenbaar positief. Overdag piekerde ik geen moment over onze ‘doodskist’. Die was er niet (meer). Die bestond niet (meer). We toerden rond in een busje met koelkast, fornuis en spoelbak. Een luxe die me alweer een slappe lach opleverde toen ik mijn lief met zijn hoofd tegen het plafond en met zijn benen in een oncomfortabele hoek aardappelen zag schillen. … We aten binnen, die avond. Er zat nog steeds rafelig blauw…

Lees verder...

2706, 2022

Zot zijn enzovoorts 16 – stil tij…

Tureluurster/ juni 27, 2022/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

De namiddag was al voor de helft voorbij toen we koers zetten naar Saint Malo. Net buiten de bebouwde kom stopten we bij een supermarktje, voor het geval we weer een camping troffen zonder restaurant. Twee avonden dieet, dat was erover. We stouwden ons frigootje stampvol. Waar we die avond ook terecht kwamen, we zouden niet verhongeren, en nog minder verdorsten. Bibiane probeerde ons alweer naar de snelweg te loodsen. Ik stuurde haar met pensioen en schakelde over op Google maps. Daar kon ik tenminste zelf mijn reisweg kiezen. Op aanraden van de (groene) Michelin volgden we de rechteroever van de Rance, een uniek natuurgebied, een waar paradijs voor vogelaars en voor liefhebbers van idyllische stulpjes. Net voorbij het charmante Saint-Suliac, troffen we een pijl met Camping à la ferme. … ‘Zullen we?’ vroeg mijn lief. … Ik knikte, niet van harte. Er zaten op de meeste campings al meer dan genoeg beesten, vond ik. Kevers, zo groot als limoenen, roze glibberaars en de onvermijdelijke achtpoters. Aan een stel extra koeien of geiten had ik echt geen behoefte, maar tja, ik zou volgzaam zijn, nietwaar? … Na een kilometer of vier kwamen…

Lees verder...

2406, 2022

Zot zijn enzovoorts, 15 – de eerste must: Dinan

Tureluurster/ juni 24, 2022/ Geen categorie/ 3 commentaren

De volgende morgen was het bed zo mak als een lammetje. Het bouwde ei zo na  zichzelf om tot bank. Ik verhuisde de kookspullen weer naar de juiste kastjes, stopte de regenkledij terug in de koffer, en sneed het flintertje appelcake dat we de avond ervoor niet hadden opgegeten, netjes in twee. … Le Balcon de la Baie nodigde uit tot blijven hangen, de mensen die er verbleven eveneens. Nog voor de koffie begon te pruttelen, hadden we al drie gesprekken gevoerd – in matig Frans, behoorlijk Engels en belabberd Duits. Gertrude (geboren en getogen in Bonn) was er het hart van in dat we niet bleven. Op haar echtgenoot na, bleek ik de eerste in tien dagen waarmee ze in haar moedertaal had kunnen praten. Dat ik er niet al te veel van bakte, zei ik. … ‘Aber nein, du machst es richtig. Wie dieser Footballspieler von damals.’ … Bedoelde ze Pfaff? Ik slokte mijn koffie naar binnen, en stond op. ‘Leider…’ … Een kwartier later waren we weg. Het was onze bedoeling vanaf nu de kustwegen te volgen. Onze gps-madam (ik noem haar Bibiane, omdat haar stem even scherp en…

Lees verder...