Zot zijn enzovoorts 19 – Poetin en krabben…
We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht! … Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte. Vanuit de verte lijkt Saint-Malo een gestold sprookje, een versteend stukje historie. Het graniet van de omwalling oogt streng en tegelijkertijd veilig. Vóór oorlogen werden gevoerd met vliegtuigen en raketten moet het een onneembare vesting zijn geweest. De gedachte dat een zot als Poetin (en hij niet alleen!) deze schoonheid met één slecht (of net-niet-slecht) afgestelde raket zou kunnen veranderen in puin, is gruwelijk. … Het is een gedachte die opduikt, maar niet blijft hangen. Niet met de duizenden boten die hier sensueel dobberen, niet met de beukende zee, niet met de op restjes azende meeuwen. Het zegt iets over mij wat ik eigenlijk niet gezegd wil hebben: eigen geluk laat bezorgdheid om de rest van de wereld vervagen. … Het is iets waar ik de volgende dagen nog vaker mee geconfronteerd zal worden. De meeste Bretoenen (zullen we ontdekken) zijn weinig begaan met milieu of…
Lees verder...