We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht!
… Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte.… Lees verder
De koffie vertikte het om wonderen te doen. Ik zette mijn zonnebril op, een grote, waar de helft van mijn gezicht achter schuil ging.
… Er viel een schaduw over ons tafeltje. ‘Goeiemorgen, luitjes. En smakelijk.’ Een rijzige Nederlander van zowat onze leeftijd, schatte ik, (uiteindelijk zou hij tien jaar ouder blijken te zijn) knikte ons stralend toe.… Lees verder
Ik ben een ‘krak’ in dingen-buitensluiten, een opwaarderend synoniem voor vergeten. Het gaat vanzelf. Van zodra iets niet meer zichtbaar is, verdwijnt het.
… Uit het oog, uit het hoofd, zoiets.
… Zelf ben ik geneigd om dat als een kwaliteit te zien (concentratievermogen).… Lees verder
De namiddag was al voor de helft voorbij toen we koers zetten naar Saint Malo. Net buiten de bebouwde kom stopten we bij een supermarktje, voor het geval we weer een camping troffen zonder restaurant. Twee avonden dieet, dat was erover.… Lees verder
De volgende morgen was het bed zo mak als een lammetje. Het bouwde ei zo na zichzelf om tot bank. Ik verhuisde de kookspullen weer naar de juiste kastjes, stopte de regenkledij terug in de koffer, en sneed het flintertje appelcake dat we de avond ervoor niet hadden opgegeten, netjes in twee.… Lees verder