2307, 2020

“Dardennen”

Tureluurster/ juli 23, 2020/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 6 commentaren

Tijdens de schrijfweek in Rochefort leek het leven weer eventjes normaal – ‘oud normaal’! Er werd niet geknuffeld deze keer. Dat viel op. Ze houden van elkaar, ‘mijn’ schrijvers, en daar horen doorgaans knuffels bij. Dit jaar moesten ze het hebben van ‘ogenspel’ en ‘mimische acrobatie’, wat heel beklijvende momenten opleverde. …We gebruikten meer zeep. Ook dat viel op. Nooit eerder een zeep-dispenser zo hard zien werken. …En… We leefden verwonderlijk veel buiten, ook als het miezelde. Computers houden niet van miezel, maar gelukkig hadden we partytentjes. Anti-miezel-bouwsels… Voor de rest ging alles zijn oude, vertrouwde gangetje: schrijven, lezen en brainstormen, een massa intrigerende teksten, lekker eten en drinken – aperootjes, digestiefjes en alles daartussenin – af en toe een wandeling, en ongelooflijk veel zwans en slappe lach. …Zeg nu zelf, wat is er zaliger dan zo’n slap makende  tranenlach die alle tristesse en ongenoegen uit je lijf perst en je achterlaat als een blij veulen? Niets toch? Het was mijn eerste live cursus sinds Corona het leven overnam, en … het was een topper! …Een topper die – niettegenstaande veel nabijheid –  GEEN besmettingen opleverde. (dit ter info van de doemdenkers!) …Een…

Lees verder...

2306, 2020

Terug naar toen…

Tureluurster/ juni 23, 2020/ Schrijven en ik/ 8 commentaren

Zijn naam is Etienne, en hij is ontzettend aimabel. ?..Ze zijn zeldzaam, degenen die aan hem kunnen tippen.   Vandaag stuurde hij me een berichtje. Dat hij zijn oudste zuster had bezocht en samen met haar in antieke fotoalbums en poëzieschriftjes was gedoken.   Het resultaat? …Een rijmpje dat mijn moeder 75 jaar geleden (in ’45 – zij was toen 13) uit haar pen schudde. Met een tekening erbij.    Wonderlijk was dat. Ik viel terug in de tijd, zag mijn ma zoals ik ooit mijn dochter zag: met sproeten en vlechtjes, kreeg de tranen in mijn ogen. …Ik belde haar, en nog voor ik was uitgesproken, viel ook zij terug in de tijd. ‘Jenny? Nee. Ze heette eigenlijk Jeanne, maar…’ Er volgde een hele geschiedenis. ‘Waren het rozen op dat prentje?’ vroeg ze uiteindelijk.    ‘Ja,’ zei ik. ‘Het waren rozen.’    ‘Gecalqueerd,’ zei ze, ‘want ik kon niet tekenen. Jij ook niet trouwens. En nu ga ik dicht leggen, want ik wil nog eventjes 13 zijn.   De kracht van een simpel berichtje… Nooit onderschatten, mensen!

Lees verder...

0906, 2020

De kracht van een hanenpoot

Tureluurster/ juni 9, 2020/ Schrijven en ik/ 14 commentaren

Juffrouw Rosine griste het blad papier van onder mijn neus, scheurde het aan stukken. … Het werd muisstil in de klas. Iedereen wist wat er ging komen. Ik ook. … Het stokje dat met haar hand vergroeid leek, ging de lucht in, kwam ongenadig hard op mijn vingers neer. ‘Zeg het!’ …  Ik zei het. In de loop van dat jaar moest ik het zo vaak herhalen dat het bijna waar werd. … ‘Hanenpoten zijn voor kiekens. Krabbelaars gaan naar de verdommenis.’ … Telkens weer. … Voor het te korte beentje aan mijn a’s, voor de verkeerde krul van mijn s’en, voor de scheve rug van mijn h’s. … Toch ging ik schrijven… Vele jaren na Rosine kruiste mijn pad dat van meneer Daems. Met mijn te korte beentjes, verkeerde krullen of scheve rug had hij geen problemen. Met mijn taalgebruik des te meer. ‘Schrijvers,’ zei hij, ‘horen boven het volk te staan en dienen een verheven taalgebruik te hanteren.’ Hij kreeg voor elkaar wat Rosine niet was gelukt: ik stopte met schrijven en ging naar de toneelschool. Het was daar dat ik het werk van Hugo Claus leerde kennen. Ik mocht…

Lees verder...

2905, 2020

Lesje geleerd…

Tureluurster/ mei 29, 2020/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 10 commentaren

Er zijn veel dingen waar ik slecht in ben. Ik kan geen Ikea-meubelen monteren (zelfs niet de allersimpelste), ik spreek geen enkele vreemde taal foutloos, ik slaag er niet in om een biefstuk saignant te bakken, ik kan niet naar De Kampioenen kijken zonder jeuk te krijgen… Ik lig er niet wakker van. Wat ik niet kan, schuif ik tegenwoordig aan de kant. Ik koop kant-en-klaar-kasten, maak me verstaanbaar in koeterwaals, eet bonen in plaats van vlees en laat de televisie uit. Op schrijfvlak maak ik het mezelf minder makkelijk. Daar voel ik constant de neiging om ook dingen te proberen die me niet echt liggen. Zo kan ik bijvoorbeeld niet vooraf een verhaal uitdenken. Het vage idee dat me op een bepaald moment naar de computer drijft, moet al schrijvende groeien. … Op zich is dat niet echt een probleem. Eerder het tegendeel. Omdat ik nooit vooraf weet wat er de volgende bladzijde zal gebeuren, blijft schrijven een ontzaglijk spannende bezigheid. Weet ik op een bepaald moment toch waar het verhaal heen gaat – meestal is dat ergens halverwege – dan is een stuk van de lol er meteen af. …Het…

Lees verder...

2305, 2020

Eindelijk mijn kop in de juiste richting…

Tureluurster/ mei 23, 2020/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

Negenendertig was ik, toen een mooie man met een diepe frons me toesnauwde dat ik me op ‘mijn leeftijd’ geen korte rokjes meer kon permitteren. … ‘Mijn leeftijd?’ … Hij keek me lang en doordringend aan. ‘Middelbaar’, zei hij toen. Ik was er weken lang niet goed van. Kon me een leven in broeken of lange rokken niet voorstellen. Kon me eigenlijk géén leven meer voorstellen. In de spiegel zag ik een gezicht dat ik niet kende, een gezicht vol craquelé. … Ik zocht naar middelen om mijn vel af te stropen. Onder dat vel zat de  ‘ik’ die ik wilde zijn, de ‘Ik’ die ik naar mijn gevoel wás. De jonge ‘ik’. De rancuneuze uitspraak (al besefte ik pas later het rancuneuze) van de mooie man heeft me jarenlang parten gespeeld. Ik wilde niet meer verjaren. … Elk jaar bracht een nieuwe lading ‘jonger dan ik’. … Elk jaar duwde me dieper de vermaledijde grijze zone in. Er waren momenten dat ik snakte naar de duivel. Ik zou mijn ziel, mijn zelf en nog veel meer verkocht hebben om de verrimpeling te stoppen, om weer ‘mezelf’ te kunnen zijn. … Helaas,…

Lees verder...