Cecilia Ondersteboven …

Tureluurster/ juli 22, 2019/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

Zo blij als een kind op sinterklaasdag! …Tegen half oktober ligt mijn jongste boekenkind in de rekken: Cecilia Ondersteboven. Het contract is getekend, de revisies zijn achter de rug, er wordt volop gewerkt aan de tekeningen. …Het hoofdpersonage is Cecilia Evarista Hemelsoen. Ze stapt het verhaal in, zuur als een pekelharing op azijn, duikelt letterlijk van het ene avontuur in het andere en belandt uiteindelijk op een plek die ze niet eens had kunnen dromen. …Of ze zuur blijft? …Wat dacht je? De illustraties komen van Davien Dierickx en de wereld die Davien schept is nog mooier dan degene die in mijn hoofd zat en dat … wil wat zeggen …  

Zelfbeeld

Tureluurster/ juni 10, 2019/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

De hele week mijn spiegelbeeld ontvlucht. Na een sinusoperatie zag ik eruit alsof IK tegenover Katie Taylor in de ring had gestaan, en aan monsters in de spiegel had ik geen behoefte! Tot overmaat van ramp liet mijn intellectuele zelfbeeld ook te wensen over … …Niettegenstaande ettelijke lepe trucjes lukt het me niet om met memory te winnen van mijn kleinzoon. En alsof dát nog niet voldoende is, lijkt hij ALLES te onthouden wat ik hem ooit heb verteld – zin en onzin! Terwijl ik vaak al na een uur vergeten ben wat iemand aan mij heeft gezegd. …‘Ga je nog eens vertellen waarom dat mannetje zo lang en dun werd?’ Hij wijst naar een langgerekt, houten Afrikaans beeldje. Zwart-rood, scherp gesneden, abstract figuratief. …Ergens in mijn hersenen gaat een lampje branden. ‘Nog eens’ betekent dat ik het verhaal al eens serveerde. Wil ik niet voor de rest van mijn leven een liegbeest zijn, dan moet ik nu precies hetzelfde opdissen. …‘Geen zin,’ zeg ik. ‘Praten doet pijn met dat ballonhoofd van mij. Trouwens, je vergeet het toch weer direct.’ …Vuil gespeeld, ja. Ik zou door de grond moeten zakken van schaamte.

Lees meer

De stoorzender die ‘leven’ heet …

Tureluurster/ mei 20, 2019/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

We zaten in een Amsterdamse kroeg waar schrijvers zich verdringen om elkaar zwart te maken. …Ik zat in een hoekje klein te wezen. Tegenover mij zat de grote A.F.Th. minzaam te glimlachen. …‘Je moet ’s ochtends schrijven, Ingrid. Meteen na het opstaan voor je pc gaan zitten. De stoorzender die ‘leven’ heet geen kans geven!’ …Ik knikte – met twijfel in mijn ogen, vermoed ik. …Hij legde zijn hand op de mijne en gaf me een vaderlijk kneepje. ‘Neem het van me aan,’ zei hij. ‘Gewoon even doorbijten. Ik weet waarover ik praat.’ …Daaraan twijfelde ik geen seconde. Hij lag honderdduizenden woorden op me voor; al werd ik ouder dan Methusalem, ik zou hem nooit kunnen evenaren. …‘Ik zal het proberen,’ zei ik.   Helaas … bij mij werkt het niet. Hier in Gent heeft de ochtendstond geen goud in de mond, en al helemaal geen schitterende volzinnen. Vóór een uur of tien zit ik simpelweg niet in mijn lijf. …Hoe ik dat weet? …Wel … ik maak koffie zonder water, haal tomaten uit de koelkast om er sinaasappelsap van te persen, smeer confituur op een broodplankje, en poets mijn tanden met scheercrème.

Lees meer