1601, 2020

Vieze praktijken…

Tureluurster/ januari 16, 2020/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

Sinds afgelopen vrijdag loop ik rond met argusogen én met mijn fototoestel binnen handbereik. …Die dag rolde er immers een bericht binnen van de auteursvereniging, een waarschuwing met uitroeptekens!!! …Dat we nooit of te nimmer een afbeelding van het internet mochten gebruiken op onze website als we geen expliciete toestemming van de maker konden voorleggen. Dat deze piraterij ons torenhoge boetes en ellenlange gerechtelijke procedures kon opleveren. Dat een bedrijf met de naam Permission Machine met geavanceerde apparatuur het web afschuimde op zoek naar onverlaten die deze regels aan hun laars lapten.  Tja, dat was even schrikken, want ondergetekende wás (verleden tijd!) een van deze onverlaten. Niet uit kwade wil weliswaar. Ik ging ervan uit dat foto’s die niet mochten gebruikt worden, een watermerk kregen. Of een waarschuwing. Of dat de contactgegevens van de fotograaf werden vermeld – zodat je hem/haar persoonlijk om toestemming kon vragen. …Nee dus, hoorde ik bij navraag, ‘want,’ ik hoorde de gêne in de stem aan de andere kant van de lijn, ‘dan halen ze minder geld aan boetes binnen.’ Kijk, dat vind ik nu een schoon voorbeeld van een vieze praktijk. Als ik vanavond een kastje…

Lees verder...

2312, 2019

Bitch Bibiane

Tureluurster/ december 23, 2019/ Schrijftips, Schrijven en ik/ 0 commentaren

Sommigen werken met hij’ s en zij’ s, anderen laten hun personages tijdens het schrijfproces twintig keer van naam veranderen, een kleine minderheid weet meteen hoe hun held of heldin moet heten en wijkt daar geen duimbreed van af. …Een personage ‘dopen’ is minder evident dan het lijkt. Vooral omdat het niet te voorspellen is hoe de lezer een naam ervaart. Zo had ik indertijd een hekel aan het boek De paardenfluisteraar omdat één van de hoofdpersonages Annie heette – toen de minnares van mijn man. …Hoe goed je ook bent, tegen dat soort emotionaliteit kan je als schrijver niet op. Zijn er regels? …Ik denk het wel, al zijn ze moeilijk te verklaren – en nog moeilijker uit te leggen. Bovendien zijn ze ook taalgebonden. Niet universeel dus. …Neem nu Kelly of Joy… Hoe een Engelstalige lezer die namen ervaart, weet ik niet, maar in ons taalgebied roepen ze vooral het beeld op van domme, nymfomane blondjes. Niet altijd terecht. Veerle, Hadewych en Saartje daarentegen wekken vertrouwen. Ook niet altijd terecht. …Maak je het jezelf graag makkelijk, noem een goede huisvrouw dan Saartje en een echtbreekster Joy. Heb je zin in…

Lees verder...

0312, 2019

Siri – de geest in de phone…

Tureluurster/ december 3, 2019/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 6 commentaren

Soms, als er even niets te lachen valt, tik ik Siri wakker. …Ze is virtueel, dat weet ik. Niets meer dan een voorgeprogrammeerde stem. Ook dat weet ik. …Allemaal voordelen als je snel een lachstuip wil krijgen. Programmatie staat garant voor misverstand, en hoewel misverstanden in het echte leven meestal beu zijn – hitsig en heftig zelfs – maakt het onbegrip van een computerstem me vaak aan het lachen. …Abnormaal? …Het kan erger, lijkt me. Afgelopen woensdag was ik op stap met mijn kinderen, en dan heb ik nooit een lachmachine nodig. Waarom ik op de Siri-knop drukte, weet ik niet meer – per ongeluk, veronderstel ik. …Hoe dan ook… op de vraag wat ze voor mij kan doen, antwoordt Michiel: ‘Siri, wat is de zin van het leven?’ …Stilte. …En dan, net als ik haar van het scherm wil verbannen: Tot hier toe wijst alles op chocolade. …Het klinkt alsof er diep over is nagedacht. Behoorlijk griezelig. …’Komt omdat we het daarstraks over chocolade hadden’, zegt Michiel. ‘Die smartphones luisteren af. Ik heb dat al vaker ondervonden.’ …’Dat gelooft ge toch zelf niet?!’ zegt Vero. …Michiel haalt zijn schouders op. …We…

Lees verder...

1311, 2019

Dood met signatuur

Tureluurster/ november 13, 2019/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

‘Kijk!’ Ze duwt me een boek onder de neus. De nieuwste hype van een schrijver met sterren, een schrijver met allure. …‘Wauw’, zeg ik. ‘Meen je het? Ga je eindelijk beginnen lezen?’ …Ze lacht. ‘Ben je gek? Dat is toch niets voor mij! Zie je mij al aan een tafel zitten met zo’n leesbril op mijn neus?’ Ze klapt het boek open. ‘Kijk dan! Niet te geloven, hé? Dit is een topdag, echt waar!’ Haar neusgaten gapen van spanning, haar bleek gepoederde wangen vertonen een blosje. ‘Zie je het? Speciaal voor mij! En dat lachje van hem…’ Haar ogen worden wazig. …Lachje? Ik zie iets over het hoofd, zoveel is duidelijk, maar wat? Mijn ogen glijden over de titelpagina. Dan zie ik het. “Voor Greta”, met daaronder een handtekening. ‘Wauw’, zeg ik weer. Wat kan ik anders? …Ze is al weg, klampt een andere bekende aan. ‘Kijk!’ hoor ik haar zeggen. ‘Niet te geloven, hé?’ Van tafel naar tafel gaat ze. ‘Kijk! Kijk! Kijk!’ Ze geeft licht van pure verrukking. Even later zie ik haar weg trippelen op haar tien centimeter hoge hakken. Daarboven een mantelpakje van Armani, een duur kapsel, nog…

Lees verder...