Het roest-effect van rust…

Tureluurster/ april 14, 2021/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

Doorgaans is Mia zuurder dan een antiek napoleonsnoepje. Nu glimlacht ze tot boven haar wenkbrauwen. …‘Heb je de lotto gewonnen,’ vraag ik. …‘Veel beter,’ zegt ze. ‘Over honderd dagen mag ik met pensioen. Mocht het niet verboden zijn, dan nodigde ik de hele straat uit voor koffie en taart.’ …Ik wens haar proficiat, hoor hoe vals het klinkt, voel me voor de zoveelste keer in mijn leven compleet abnormaal. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik snap niet hoe mensen kunnen uitkijken naar hun pensioen. Of waarom iedereen steeds meer rust wil. Sinds madam corona me het werken grotendeels onmogelijk maakt, VOEL ik me én met pensioen, én veroordeeld tot rust. Vreselijk! De nutteloosheid, de leegte van te lange dagen … ik gruw ervan. Ik houd van HHD: hectische haast met deadlines. Zonder HHD verlies ik mijn fut, verdrink ik in getreuzel en verander ik in een kwaaltjesmachine. Kromme vingers, pijnlijke tenen, steenpuisten, een roetsjende bloeddruk… ik fabriceer ellende uit verveling. …Schrijven – wat ik het liefst doe – lukt enkel als ik de tijd ervoor moet stelen. Nu de dagen eindeloos zijn en de wereld virusklein lijken verhalen onzin. Films…

Lees verder...

Josée in de kookwas…

Tureluurster/ april 1, 2021/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

Even twijfel ik. Even denk ik dat ze gewoon zal doorlopen. Dan schudt ze de duisternis uit haar hoofd en kijkt me aan. …‘Hey, hallo! Lang geleden. Zit je weer op je zolder? Iets nieuws aan het schrijven?’ …Dat vroeg ze gisteren ook, en de dag ervoor, en ervoor, en ervoor. Sinds maart 2020 loopt Josée elke dag vijf keer hetzelfde rondje. Het is moeilijk om haar NIET tegen het lijf te lopen. …‘Ja, dat toekomstverhaal.’ …‘Interessant.’ Ze strijkt een grijsblonde haarlok van haar voorhoofd, glimlacht naar de wolken. ‘Schoon?’ …‘Nee,’ zeg ik, ‘er blijft weinig over van onze wereld.’ Dat antwoordde ik gisteren ook, en de dag ervoor, en ervoor, en ervoor. …Net als alle andere keren kijkt ze me meewarig aan. ‘De wereld is geen witgoed, Ingrid. De wereld krimpt niet. ’ Met toegeknepen billen stuntelt ze de straat uit. Strammer dan gisteren, en ervoor, en ervoor, en ervoor. Zij, de pronte dame – in pakjes met hakjes – gereduceerd tot sloof op sloffen. Elke dag een beetje kleiner, dunner, doorzichtiger… zoals een afnemende maan. Is dat wat Corona doet? …Nee, dat is wat de media doen, of wat ‘de…

Lees verder...

De armzalige waarheid…

Tureluurster/ februari 1, 2021/ Schrijven en ik/ 10 commentaren

‘Wachten heeft geen zin. Ze staken.’ De man combineert mondmasker met sjaal en pet. Ik zie alleen zijn ogen: lichtblauw en vriendelijk. …‘De bussen? Hoezo? Daarstraks…’ …‘Het stond op Facebook.’ …‘Maar…’ …‘Jij doet iets met kunst, hé. De kleur spat van je af. Schilder je?’ …‘Met woorden,’ zeg ik. …‘Schrijfster? Serieus? Zoals Van Reybrouck.’ …‘Niet zo. Ik…’ …‘Gedichten?’ …‘Verhalen.’ …‘Als Brusselmans dus.’ Ineens zit er ijs in zijn ogen. ‘Dat valt me tegen. Ik had je eerlijker ingeschat. Wat is er mis met de waarheid?’ …Voor ik kan antwoorden, komen er twee bussen aan. De man keert zich abrupt van me af en stapt op. Ik neem de andere lijn. Het is gek. Een doodgewone man die in gekuist Vlaams min of meer verwoordt wat Gaea Schoeters eind vorig jaar in de Standaard schreef. Dat “echt” tegenwoordig goud is, en fictie “kak”. Zij zegt het beschaafder, dat wel. …Is het daarom, vraag ik me af, dat mijn boeken zo vaak onder tafel worden geschoven? Omdat ik een voorliefde heb voor personages die buiten de lijntjes kleuren? Omdat ik verhalen zie als de mogelijkheid om te ontsnappen aan het alledaagse? Spijtig… want hoe…

Lees verder...

“Mijn zoon, mijn monster”

Tureluurster/ september 16, 2020/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Voor jullie zich allerlei onzin in het hoofd halen – ik heb het niet over mijn eigen zoon. Het monster in dit geval is Luc – bijgenaamd: Labbekak – de zoon van Irma Laureys, mijn nieuwste romanpersonage. …Irma is een geval apart. Ze is machtig, prachtig en achtentachtig. Wat ze vertelt, mag doorgaans met een korreltje zout worden genomen, maar wat haar zoon betreft, overdrijft ze voor geen millimeter: het ís een monster! Kennismaken kan op zondag 8 november – volledig coronaproof en in aanwezigheid van De Dood in Zwood, Doctorandus P Barabas, en wandel-verteller Eriek Verbeecke. Het boek kopen kan ook. Graag! Het komt terecht in elke zich respecterende boekhandel. Een prachtige uitgave van Borgerhoff en Lamberigts  (merci Sam!) met adembenemende illustraties van Herman Van Nazareth. Met een beetje geluk is hij ook van de partij bij de presentatie. Als hij tijdig weggeraakt uit Kaapstad.         ..

Lees verder...

Covid 19: de droom van elke maniak!

Tureluurster/ augustus 18, 2020/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Zondag, even na de noen, vertrokken Didier en ik met de fiets naar het Citadelpark.    Optreden van Lieven Tavernier, een terrasje, een dikke streep zon.    Een perfecte namiddag die eindigde in mineur toen Didiers fiets gestolen bleek.    Balen!    Schrijversgeesten zijn nogal plastisch – zoals het hoort.  Voor mijn ogen dook meteen het beeld op van een loensende dief met een grote kniptang. Ik wenste uit de grond van mijn hart dat er fietskettingen bestonden die ontploften bij het doorknippen.    Ja, zo wraakzuchtig ben ik! Omdat we duivels goed beseften dat er in deze tijden slechts één prioriteit is voor politiemensen, stelden we de aangifte uit tot maandag.    Tot onze grote verwondering bleek het bureau donker en op slot. Uiteraard met dank aan madame Corona.    Ik werd er niet blij van. Mijn schrijversgeest evenmin. Die ging direct in versnelling.    Wat als ik hier voor de deur had gestaan met een hijgende maniak achter me aan? Op de deur hing een bordje. Bel 09/266 61 00.    Of we eerst via de site een afspraak wilden maken. ‘Of beter nog. Doe die aangifte online. Minder kans…

Lees verder...