1609, 2020

“Mijn zoon, mijn monster”

Tureluurster/ september 16, 2020/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Voor jullie zich allerlei onzin in het hoofd halen – ik heb het niet over mijn eigen zoon. Het monster in dit geval is Luc – bijgenaamd: Labbekak – de zoon van Irma Laureys, mijn nieuwste romanpersonage. …Irma is een geval apart. Ze is machtig, prachtig en achtentachtig. Wat ze vertelt, mag doorgaans met een korreltje zout worden genomen, maar wat haar zoon betreft, overdrijft ze voor geen millimeter: het ís een monster! Kennismaken kan op zondag 8 november – volledig coronaproof en in aanwezigheid van De Dood in Zwood, Doctorandus P Barabas, en wandel-verteller Eriek Verbeecke. Het boek kopen kan ook. Graag! Het komt terecht in elke zich respecterende boekhandel. Een prachtige uitgave van Borgerhoff en Lamberigts  (merci Sam!) met adembenemende illustraties van Herman Van Nazareth. Met een beetje geluk is hij ook van de partij bij de presentatie. Als hij tijdig weggeraakt uit Kaapstad.         ..

Lees verder...

1808, 2020

Covid 19: de droom van elke maniak!

Tureluurster/ augustus 18, 2020/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Zondag, even na de noen, vertrokken Didier en ik met de fiets naar het Citadelpark.    Optreden van Lieven Tavernier, een terrasje, een dikke streep zon.    Een perfecte namiddag die eindigde in mineur toen Didiers fiets gestolen bleek.    Balen!    Schrijversgeesten zijn nogal plastisch – zoals het hoort.  Voor mijn ogen dook meteen het beeld op van een loensende dief met een grote kniptang. Ik wenste uit de grond van mijn hart dat er fietskettingen bestonden die ontploften bij het doorknippen.    Ja, zo wraakzuchtig ben ik! Omdat we duivels goed beseften dat er in deze tijden slechts één prioriteit is voor politiemensen, stelden we de aangifte uit tot maandag.    Tot onze grote verwondering bleek het bureau donker en op slot. Uiteraard met dank aan madame Corona.    Ik werd er niet blij van. Mijn schrijversgeest evenmin. Die ging direct in versnelling.    Wat als ik hier voor de deur had gestaan met een hijgende maniak achter me aan? Op de deur hing een bordje. Bel 09/266 61 00.    Of we eerst via de site een afspraak wilden maken. ‘Of beter nog. Doe die aangifte online. Minder kans…

Lees verder...

0908, 2020

Het genot van het vinden…

Tureluurster/ augustus 9, 2020/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

Het leuke aan iets kwijt raken, is dat je het op elk onverwacht moment kan terugvinden. …Er is een tijd geweest dat ik verslaafd was aan die terug-vind-momenten. Om mijn verslaving te voeden, begon ik op een bepaald moment dingen te verstoppen. …‘Wat is me dat voor onzin!’ zei mijn toenmalige partner. ‘Precies of je kan zo maar vergeten dat je die dingen verstopt hebt! Of ben je nu al aan het dementeren?’ …Daar had ik geen antwoord op. Nu nog niet trouwens, maar waarschijnlijk is er toch iets mis met mijn hoofd, want ‘vergeten’ lukte moeiteloos. Voor mijn eerste experiment nam ik een lelijke, roze tandenborstel. Het duurde nog geen week voor die uit mijn hoofd verdwenen was. Als ik het zo op papier zie staan, vind ik het zelf ongeloofwaardig, maar toch is het waar. Alle sporen van die tandenborstel waren gewist. Hij was niet gewoon weg, hij was er nooit geweest. …Zo ging het ook met alle andere spullen die ik verstopte: een pakje postkaarten, een gedichtenbundel van Hugo Claus, een spiksplinternieuw bloesje, geld – telkens weer, en telkens meer. Altijd op dezelfde manier: de eerste dagen was ik…

Lees verder...

2307, 2020

“Dardennen”

Tureluurster/ juli 23, 2020/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 10 commentaren

Tijdens de schrijfweek in Rochefort leek het leven weer eventjes normaal – ‘oud normaal’! Er werd niet geknuffeld deze keer. Dat viel op. Ze houden van elkaar, ‘mijn’ schrijvers, en daar horen doorgaans knuffels bij. Dit jaar moesten ze het hebben van ‘ogenspel’ en ‘mimische acrobatie’, wat heel beklijvende momenten opleverde. …We gebruikten meer zeep. Ook dat viel op. Nooit eerder een zeep-dispenser zo hard zien werken. …En… We leefden verwonderlijk veel buiten, ook als het miezelde. Computers houden niet van miezel, maar gelukkig hadden we partytentjes. Anti-miezel-bouwsels… Voor de rest ging alles zijn oude, vertrouwde gangetje: schrijven, lezen en brainstormen, een massa intrigerende teksten, lekker eten en drinken – aperootjes, digestiefjes en alles daartussenin – af en toe een wandeling, en ongelooflijk veel zwans en slappe lach. …Zeg nu zelf, wat is er zaliger dan zo’n slap makende  tranenlach die alle tristesse en ongenoegen uit je lijf perst en je achterlaat als een blij veulen? Niets toch? Het was mijn eerste live cursus sinds Corona het leven overnam, en … het was een topper! …Een topper die – niettegenstaande veel nabijheid –  GEEN besmettingen opleverde. (dit ter info van de doemdenkers!) …Een…

Lees verder...

2306, 2020

Terug naar toen…

Tureluurster/ juni 23, 2020/ Schrijven en ik/ 8 commentaren

Zijn naam is Etienne, en hij is ontzettend aimabel. ?..Ze zijn zeldzaam, degenen die aan hem kunnen tippen.   Vandaag stuurde hij me een berichtje. Dat hij zijn oudste zuster had bezocht en samen met haar in antieke fotoalbums en poëzieschriftjes was gedoken.   Het resultaat? …Een rijmpje dat mijn moeder 75 jaar geleden (in ’45 – zij was toen 13) uit haar pen schudde. Met een tekening erbij.    Wonderlijk was dat. Ik viel terug in de tijd, zag mijn ma zoals ik ooit mijn dochter zag: met sproeten en vlechtjes, kreeg de tranen in mijn ogen. …Ik belde haar, en nog voor ik was uitgesproken, viel ook zij terug in de tijd. ‘Jenny? Nee. Ze heette eigenlijk Jeanne, maar…’ Er volgde een hele geschiedenis. ‘Waren het rozen op dat prentje?’ vroeg ze uiteindelijk.    ‘Ja,’ zei ik. ‘Het waren rozen.’    ‘Gecalqueerd,’ zei ze, ‘want ik kon niet tekenen. Jij ook niet trouwens. En nu ga ik dicht leggen, want ik wil nog eventjes 13 zijn.   De kracht van een simpel berichtje… Nooit onderschatten, mensen!

Lees verder...