0312, 2019

Siri – de geest in de phone…

Tureluurster/ december 3, 2019/ Geen categorie, Schrijven en ik/ 6 commentaren

Soms, als er even niets te lachen valt, tik ik Siri wakker. …Ze is virtueel, dat weet ik. Niets meer dan een voorgeprogrammeerde stem. Ook dat weet ik. …Allemaal voordelen als je snel een lachstuip wil krijgen. Programmatie staat garant voor misverstand, en hoewel misverstanden in het echte leven meestal beu zijn – hitsig en heftig zelfs – maakt het onbegrip van een computerstem me vaak aan het lachen. …Abnormaal? …Het kan erger, lijkt me. Afgelopen woensdag was ik op stap met mijn kinderen, en dan heb ik nooit een lachmachine nodig. Waarom ik op de Siri-knop drukte, weet ik niet meer – per ongeluk, veronderstel ik. …Hoe dan ook… op de vraag wat ze voor mij kan doen, antwoordt Michiel: ‘Siri, wat is de zin van het leven?’ …Stilte. …En dan, net als ik haar van het scherm wil verbannen: Tot hier toe wijst alles op chocolade. …Het klinkt alsof er diep over is nagedacht. Behoorlijk griezelig. …’Komt omdat we het daarstraks over chocolade hadden’, zegt Michiel. ‘Die smartphones luisteren af. Ik heb dat al vaker ondervonden.’ …’Dat gelooft ge toch zelf niet?!’ zegt Vero. …Michiel haalt zijn schouders op. …We…

Lees verder...

1311, 2019

Dood met signatuur

Tureluurster/ november 13, 2019/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

‘Kijk!’ Ze duwt me een boek onder de neus. De nieuwste hype van een schrijver met sterren, een schrijver met allure. …‘Wauw’, zeg ik. ‘Meen je het? Ga je eindelijk beginnen lezen?’ …Ze lacht. ‘Ben je gek? Dat is toch niets voor mij! Zie je mij al aan een tafel zitten met zo’n leesbril op mijn neus?’ Ze klapt het boek open. ‘Kijk dan! Niet te geloven, hé? Dit is een topdag, echt waar!’ Haar neusgaten gapen van spanning, haar bleek gepoederde wangen vertonen een blosje. ‘Zie je het? Speciaal voor mij! En dat lachje van hem…’ Haar ogen worden wazig. …Lachje? Ik zie iets over het hoofd, zoveel is duidelijk, maar wat? Mijn ogen glijden over de titelpagina. Dan zie ik het. “Voor Greta”, met daaronder een handtekening. ‘Wauw’, zeg ik weer. Wat kan ik anders? …Ze is al weg, klampt een andere bekende aan. ‘Kijk!’ hoor ik haar zeggen. ‘Niet te geloven, hé?’ Van tafel naar tafel gaat ze. ‘Kijk! Kijk! Kijk!’ Ze geeft licht van pure verrukking. Even later zie ik haar weg trippelen op haar tien centimeter hoge hakken. Daarboven een mantelpakje van Armani, een duur kapsel, nog…

Lees verder...