Geest of website-man? Of ik?
Deze namiddag crashte mijn site.
…Enfin, ik weet niet of ‘crashen’ het goeie woord is. De site bestond nog wel, maar bezoekers konden er niet meer op. Een goeie ziel liet het me weten via WhatsApp. Zelf zou ik het niet gemerkt hebben, want ik schrijf vooral op die site, ik lees of herlees nauwelijks.
Vroeger zou ik direct in paniek zijn geslagen. Nu niet meer. Nu heb ik een fantastische website-man. Ik stuurde het bericht naar hem door, en ging verder met wat ik bezig was.
Een uurtje later was het probleem grotendeels opgelost, nog een uur later werkte alles weer perfect. Op één ding na… Mijn laatste blog was verdwenen.
…Gewoon nog eens posten, schreef mijn websiteman. Even knippen en plakken. De bluts met de buil, nietwaar?
.. De logica zelve – zeker in deze tijden. Behalve… dat ik geen kopie heb van die blog. De meeste schrijf ik eerst in klad. Soms tot vier maal toe, en al die kladjes bewaar ik. De laatste was een opwelling, getriggerd door realiteit. Zelf noem ik die dingen meestal een ‘gunst van de Geest’. (ja, met hoofdletter!)
…Vandaag ontdekte ik twee lelijke waarheden.
…a) Geest is niet (meer) betrouwbaar zonder techniek.
…b) Zelfs mijn websiteman is niet onfeilbaar.
Een dubbel-zware dobber. Zo zwaar dat ik heimwee kreeg naar het lelijke, quasi onleesbare, maar altijd terug te vinden handschrift van vroeger, of naar een map vol printjes.
…Ik ontdekte nog iets anders: hoe beu het is niet meer bij mijn eigen woorden te kunnen. Ook al besef ik best dat die van nul en generlei waarde zijn, toch voelt het alsof ik bestolen ben.
…Eigen schuld. In deze tijden is vertrouwen op Geest of websiteman simpelweg antiek. Er is nog iets anders nodig: een heel grote portie discipline…
Conclusie?
Ik heb heimwee naar antiek.
P.S. Mocht iemand om de ene of de andere reden die blog bewaard hebben… Krijg ik alstublieft een kopietje?
Niet akkoord met dat ‘van nul en generlei waarde’!!!
Dikke merci!