Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 29

Tureluurster/ mei 10, 2023/ Schrijven en ik/ 0 commentaren

Ben je geen ruzie aan het verteren, en doet de zon haar best, dan zijn Dardennen echt wel prachtig. De dorpen zijn er niet aan elkaar gebreid met een lint van lelijke winkels en huizen. De natuur is er niet bezaaid met industrial en commercial areas.
Engels is zeldzaam ginder. Best fijn. Hier bij ons lijk je vaak een illegaal als je ‘aan Vlaams doet’. Niemand wil nog ‘vertegenwoordiger’ zijn. Of kruidenier. Dat is te min. Sales representative en grocery klinken deftiger, duurder. Geschifter, wat mij betreft …

Le tombeau du Géant ligt ergens tussen twee dorpen in. Google maps heeft het lastig met ‘ergens tussenin’. Ik nam de kaart op schoot, gidste mijn lief de goeie kant uit. Wou dat het altijd zo simpel was😉
Net voor Vresse ging hij op de rem staan. ‘Zag je dat?’ Hij wees naar een verkeersbord.
‘Middelkerke????’ Ik vloog terug in de tijd. In 2014 had ik iets gehuurd in Middelkerke om er een roman af te maken. Het lelijkste, ongezelligste appartement ooit. In een straat vol stinkend afval, en met zijzicht op zee en op een dijk vol rollators, rolstoelen en wandelaars met foute kleren. Het schrijven lukte voor geen millimeter, en toen ging mijn pa dood … Vijf september was dat, een vrijdag.
Ons ma belde ‘Hij is weg, Ingrid. Ik liep naar de gang om koffie te halen, en toen ik terugkwam, was hij weg.’
En ja, verklaar me gerust zot. Ik snapte het niet. ‘Hoe weg? Waar naartoe? Hij kan al weken niet meer lopen. Gisteren kon hij zelfs niet slikken.’
‘Dood,’ zei ze.
Ik pakte mijn spullen, reed naar Waasmunster, ben nooit weergekeerd naar Middelkerke. Rottige plaats.
Hoe Jean-Marie De Decker erin was geslaagd om bij de Semois een wegwijzer te laten plaatsen naar de lelijkste kustgemeente van Vlaanderen … Geen idee!

Er is een uitkijkpunt met parking boven ‘het graf van de reus’. Genieten zonder inspanning. Heel aanlokkelijk, maar niet echt ons ding.  Wij daalden af. Hand in hand door een sprookjesbos vol kwinkelerende vogels. Tot bij het water,  waar forellen haasje-over speelden met kikkervisjes.
Terug – bergop –  was iets minder. Ik wil mijn leeftijd niet zijn, maar ik bén ‘m wel.  Toen we boven kwamen, droop het zweet uit mijn haar, en hing mijn tong op mijn schoenen.
… Tijd voor een lekker glas in een beschaafde wereld, en liefst met ons als toonbeeld van beschaving! 

 

Deel dit bericht

Reageer hier