Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 30
De rest van de dag lukte het prima om beschaafd te zijn. We aten (heel lekker) in een spotgoedkoop restaurant voor motorrijders, bezochten Dinant, waren net op tijd thuis om onze fietsen van stal te halen voor het optreden van Lise Bradt, mijn ex buurvrouw met de fluwelen stem.
… We arriveerden er gelijktijdig met Chris, mijn broer. ‘Hoe kom jij hier?’
… ‘Zoals jullie. Met de fiets.’
… ‘Ken jij Lise dan ook?’
… ‘Nee. Ik kom voor de muzikant. Rudy Delhaye is van Waasmunster, een man met gouden vingers. Wist je dat niet?’
… Nee dus.
Het optreden was de max, de drank en het gezelschap eveneens. Ik was blij weer in Gent te zijn. Altijd iets te beleven daar. De rest van het weekend bleef ook beschaafd. ’s Zaterdags gingen we eten bij mijn zoon en schoondochter. De dag erna reden we met de bus naar Beervelde, en liepen daar hopeloos verloren in het saaie niets. Gelukkig dook er – net toen ik ging sterven van verveling – een caféterras op.
… Een terras vol marginalen nog wel. Geblondeerde vrouwen met panterprintrokjes, naaldhakken en nepbontjasjes, oog in oog met zonnebankbruine mannen, testosteronspieren en gouden kettingen. Ze hadden hun eigen geluidsinstallatie bij en brulden luider dan een tijgerkolonie. Tegen de tijd dat onze bus arriveerde, was ik weer helemaal alert en wakker.
… ‘Kan jij daarvan genieten?’ vroeg mijn lief.
… ‘Absoluut,’ zei ik. ‘Eventjes toch.’
Ook op maandag bleven we beschaafd, en de week erop eveneens. Hij zat in Antwerpen, ik in Gent. Overeenkomen wordt dan een makkie. Mijn zelfvertrouwen groeide. We zouden het redden. Zeker weten!
… Ook het weekend daarna verliep gladjes. Een beetje theater, veel vrienden, een bezoek aan een super interessant samenleefproject (cohousing). Ik liet me in slaap wiegen, ‘leefde samen’ zoals ik het altijd had gedaan, stortte me – voor de zoveelste keer – op de praktische voorbereidingen voor de trouw. Een uitnodiging uit mijn klavier wringen. Met de nadruk op wringen. Woorden kwamen meestal van zelf, vielen bijna automatisch op de juiste plaats, maar een uitnodiging moest uiteraard ook een beetje mooi zijn van vorm, en dat is niet mijn sterkte. Nooit geweest. Misschien omdat ik zelf niet zo fameus van vorm ben😉
… Dat ik tijdens dat gepriegel ineens weer in een tornado zou terechtkomen – nee, dat had ik niet voorzien.
(wordt vervolgd)