Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 28

Tureluurster/ mei 6, 2023/ Geen categorie/ 0 commentaren

Het leek of de weergoden op ónze dooi hadden gewacht om de natuur ook te laten ontdooien. De volgende morgen was de lucht stralend blauw, en gaf de zon voorwaar warmte. Boswandeltijd!

Na het ontbijt pakten we onze koffers en gingen we afrekenen. Tot dan toe was Auberge d’Alle een aanrader. Simpel comfort en lekker eten voor een schappelijke prijs. Het grootste minpunt was de gebrekkige geluidsisolatie. In welke kamer er ook werd gedoucht, het leek altijd of de douche in je eigen badkamer stond te gorgelen.
De rekening maakte komaf met mijn positieve commentaar. We hadden vooraf 205 euro betaald voor 2 overnachtingen en 1 keer avondeten (een lokkertje!), en werden nu getrakteerd op een bijkomende nota van 280 euro. Voor één keer avondeten en drankjes (En nee, we waren ons niet te buiten gegaan aan alcohol!) Als afsluiter kon dat tellen!
Op slag verdampte de charme van het etablissement. Zo gaat dat nu eenmaal. Betaal ik een habbekrats voor een tafel in Ikea, dan verwacht ik fineer, en ben ik daar tevreden mee. Wil ik een eikenhouten tafel, dan zeur ik niet over de hoge prijs. Wat me woest maakt, is fineer voor de prijs van hout! En dat was precies wat we hier kregen. Foefelare! Wil je in Auberge d’Alle de fineerprijs, dan moet je erheen nadat de sneeuw verdwenen is, en vóór de zon schijnt. Vergeet vooral je leesbril niet, voor alle kleine lettertjes, want de kleine-letter-truc, die zo op mijn zenuwen had gewerkt bij de boeking, is de specialiteit van het huis.
Naast de ‘vakantietoeslag’ en de ‘lentetoeslag’ bleek er ook een ‘dinertoeslag’ te bestaan, een meerprijs voor bepaalde gerechten waar ze ons bij de receptie niet op hadden gewezen. Integendeel! We hadden de bladzijde met de verwijzing naar de *** niet eens kunnen omslaan. ‘Le menu est ici, madame. Le reste, vous pouvez décider ce soir.’  Bovendien bleken de welkomstdrankjes te betalen, en was de gratis koffie (in plaats van dessert) aangerekend.
Boerenbedrog. Het soort gefoefel waar ik zot van word. Met dank aan mijn moeder. Zuinigheid is me met de paplepel meegegeven, eerlijkheid eveneens. ‘Tering naar nering’ en ‘geen appelen verkopen voor citroenen’. De lijfspreuken van ons ma.

‘Reclameren?’ vroeg mijn lief. Het klonk weifelend. Hij had er duidelijk geen zin in. Ik evenmin. We hadden al meer kommer en kwel gekregen dan we verdienden (vond ik). We betaalden, negeerden ostentatief het fooienpotje dat ons werd toegeschoven, en gingen op weg naar Le Tombeau du Géant.
… Adieu, Auberge.
Tot nooit meer!

(De foto is een experiment van Trees Aerts)

(wordt vervolgd)

Deel dit bericht

Reageer hier