Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 41
De ochtend daarop had ik een afspraak bij de kapster. Ik spaarde al acht maanden voor schoon zilver, was content met het resultaat, en wilde graag de rest (het gelere blond) een tintje witter laten maken – om het verschil met mijn uitgroei te verdoezelen (ja, ja, dit is vrouwenpraat, dat besef ik).
… Wat er misging … de kapster snapte het niet, en ikzelf nog minder, maar toen het spul was uitgespoeld, had ik een hoofd vol ijzerdraad. Antiek bomma-grijs. Vol afgrijzen staarde ik in de spiegel. De afgelopen dagen hadden me minstens drie kilo gekost, ik zag er bleek uit, met ingevallen wangen en donkere kringen onder mijn ogen. Met dat ijzergrijs erbij kon ik doorgaan voor de heks uit Hans en Grietje.
… ‘Ik begin opnieuw,’ zei de kapster. ‘Gratis uiteraard.’
… Dat zou inderdaad het beste geweest zijn, maar ik kon niet, ik moest die avond het nieuwste boek van het Schrijverscollectief presenteren, en de voorbereidingen daarvoor begonnen iets na de middag.
Een uur later stond ik voor mijn kleerkast. Het liefst van al had ik me in een boerka gehuld. Die Islamitische vrouwen hadden dat slim bekeken. Was je een dagje niet toonbaar, dan stopte je alles weg, behalve je ogen. Jammer genoeg had ik geen boerka. Wat trok ik aan? Die groene met de paarse knoopjes?
… ‘Nee,’ zei Didier (ongevraagd de slaapkamer binnengekomen). ‘Te flets bij dat grijs.’ Probeer die eens.’ Hij wees naar een doorknoopjurk met bloemmotief.
… Het werd een ‘njet’ (te kneuterig). De volgende tien kregen ook een ‘njet’. Heel mijn kleerkast kreeg een ‘njet’. Vrouwen begrijpen dat, mannen niet – denk ik. Omdat ik niet in mijn blootje kon presenteren, koos ik uiteindelijk voor een ouwetje. Bordeaux en aansluitend. Ik bleef de heks van Hans en Grietje, maar ik etaleerde stijl.
De volgende uren leefde ik op mijn theaterervaring van vroeger. ‘Doen alsof’ helpt soms. ‘Speel je de gelukkige, dan word je op den duur gelukkig,’ zei mijn toneelleraar ooit. Er is iets van. Vragen over mijn haar deed ik af met een kwinkslag, vragen over mijn slanke lijn pareerde ik. Mijn problemen verdwenen naar de achtergrond. Tegen het moment dat ik moest presenteren, was ik vergeten hoe heksachtig ik eruitzag, en gedroeg ik me als de perfecte gastvrouw.
… Het werd een schone avond. Met veel leuke babbels, bedankjes over en weer, en bloemen van mijn lief – Jawel! Al was ons relatiegedoe daarmee nog niet van de baan …
(wordt vervolgd)