Aanrader of te verguizen? Nog geen idee, maar… ik vrees…
Voor mijn nieuwjaar kreeg ik van mijn lief een weekendtas zoals Mary Poppins er eentje had. Boterzacht leder, eigenzinnig van vorm en met tientallen zakjes om van alles en nog wat in te verbergen. Kortom: een droom!
… Er zat een briefje bij: Minstens vier keer per jaar te gebruiken. Op straffe van inbeslagname.
… ‘Doen we,’ zei ik.
Afgelopen zondag toeterde hij me ineens uit de keuken. ‘Kom eens. Rap! Dit is perfect!’
… Ik liet mijn vaatdoek in het water vallen (met plezier) en haastte me naar de living.
… En ja, het was perfect: een uiterst charmant hotelletje aan de oevers van de Semois. Een hotelletje dat de tijd van toen moeiteloos rijmde aan de tijd van nu. L’ Auberge. ‘Wauw,’ zei ik.
… ‘Wees maar zeker,’ glunderde hij.
… ‘Wel prijzig.’
… ‘Nee. Aan de helft van de prijs.’
… Mijn voelsprieten schoten direct de hoogte in. Ik geloof niet in de helft van de prijs – al ben ik zo ongeveer de enige in de familie. ‘O, ja?’
… ‘Via Outspot.’
… ’Nooit van gehoord.’
… ‘Zoiets als Groupon, maar dan voor uitstapjes.’
… Groupon kende ik wel. Van bedriegtdenboer, heet dat in Waasmunster. Na mijn eerste aankoop smeet ik de app in de vuilbak. ‘We moeten weg,’ zei ik. ‘Over een kwartier is onze bus er. Zullen we dit straks regelen?’
… ‘Nee!’ De bliksem schoot uit zijn ogen. ‘Ik wil dit en ik wil dit NU! Kijk naar een latere bus.’
… Dat deed ik.
Binnen de twee minuten had hij een voucher gekocht en betaald.
…‘Is dat nu wel slim?’ vroeg ik. ‘Moeten we de kleine lettertjes niet lezen? Kijken of we vrij zijn in de juiste periode?’ Ja, ik ben een dochter van mijn moeder, dat valt niet te ontkennen. Zij kocht nooit katten in zakken. Ik ook niet. Mijn lief wél.
…‘Doe niet zo paranoïde!’
…Ik slikte een heel beu antwoord in, en ging terug naar de keuken, brak daar een bord en een glas.
…Zo gaat dat met paranoïde mensen.
(wordt vervolgd)