Vrouw fijngehakt en vermalen!

Tureluurster/ augustus 8, 2022/ Geen categorie, Schrijftips, Schrijven en ik/ 2 commentaren

Ja, ja, soms gebeurt het. Soms worden mensen vermalen, in stukken gehakt.
En nee, niet ergens in een Taliban-land, maar gewoon bij ons.

Het overkwam Paula S, het hoofdpersonage uit een van mijn vorige romans.  Over enige weken of maanden wacht Irma Laureys, de vrouw op bovenstaande foto, allicht hetzelfde lot. Dan gaat ze de versnipperaar in, en zal het lijken of ze nooit heeft bestaan. Dat is het lot van personages die niet ‘in de markt liggen’, die geen persaandacht krijgen, die niet verkopen…

En daar sta je dan. Of je ligt ergens in een verdomhokje – uitgeteld, leeg, randje depressie. Een boek waar je meer dan twee jaar aan werkte, wordt gebannen uit het Centraal Boekhuis (omdat de uitgeverij de huur te hoog vindt) en wordt verwerkt tot pulp. Wees serieus: als schrijver zou je voor minder onderuit gaan, nee?

Had Irma tien procent gekregen van de aandacht die Eva De Wolf kreeg (het hoofdpersonage uit Het smelt van Lize Spit), dan mocht ze blijven leven. Bij deze dus een dringende oproep om deze tien procent te leveren, om Irma in leven te houden. Bestel haar bij de boekhandel, bij Bol.com of waar dan ook, lees haar, geef haar cadeau, red haar! (titel van het boek: Mijn zoon, mijn monster)

Hieronder de proloog (die bij de foto hoort). Vanaf morgen krijgen jullie luisterfragmenten…

 

Irma Laureys wellicht ontvoerd door eigen zoon.
Politie tast in het duister.

De zaak Laureys blijft de gemoederen van de Munsteraars beroeren. De kans dat het slachtoffer levend terugkeert, wordt met de dag kleiner.  

 Het was de postbode, Anton De Boom die op 26 februari jongstleden alarm sloeg. “Ik zag dat haar voordeur open stond, en ik dacht direct aan inbrekers. De mannen van de politie hebben goed werk geleverd. Binnen de tien minuten waren ze hier. Tot die tijd heb ik de wacht gehouden.”
Het vermoeden van De Boom bleek juist. De agenten troffen op het gelijkvloers van het voormalige winkelhuis een complete ravage aan. Alsof er een storm door het huis had geraasd. Irma Laureys was verdwenen.
Commissaris Van Puyvelde bracht het een en ander met elkaar in verband. “Ik vroeg mij af of Luc, de zoon van Irma er iets mee te maken kon hebben. Hij is de afgelopen maand twee keer gesignaleerd in de omgeving, terwijl hij hier niets te zoeken heeft. Zijn ouders hebben hem bijna veertig jaar geleden het huis uitgezet. Terecht.”

De verloren zoon

Luc Sameyn (60) begon zijn carrière als drugsverslaafde kruimeldief en bouwde een indrukwekkend strafblad op. Hij zat acht jaar in de cel voor verkrachting, mishandeling en poging tot moord. Toen zijn vingerafdrukken werden aangetroffen in het huis van zijn moeder, twijfelde niemand nog aan zijn betrokkenheid. Er is maar één probleem: ook Sameyn is spoorloos!

(wordt vervolgd)

 

 

Deel dit bericht

  1. Het is toch wel onvoorstelbaar godgeklaagd.

    1. Dat is het juiste woord: godgeklaagd! Ik heb er nog een sappig verhaal over, maar niet geschikt om openbaar te delen…

Reageer hier