Zot zijn enzovoorts 24 – Malkovich

Tureluurster/ juli 6, 2022/ Geen categorie/ 1 commentaren

Ooit de film gezien Being John Malkovich? Huilen van het lachen deed ik toen John Cussack zijn entree maakte op etage 7 ½  van het bedrijf Lestercorp. Mensen die ons zagen rondscharrelen in ons busje lachten allicht even hard.
… Die avond bleef het gescharrel achterwege. Het bed dat we voor één nacht het onze mochten noemen, was groter dan ons hele busje, het grondoppervlak van de (overigens bescheiden kamer) bood even veel ruimte als vier busjes samen, en zelfs als je op de schrijftafel ging staan (ja, een echte, heuse schrijftafel hadden we!) botsten we niet tegen het plafond. Als kers op de taart was er een aparte badkamer, zes busjes groot en zonder strijklicht. En dat allemaal voor 45 euro, nauwelijks 20 euro duurder dan een campingplek. Voor het eerst sinds we waren vertrokken, ging ik met plezier naar bed voor een nacht zoals je die alleen in films ziet. Of hoe zingt Meeuwis dat ook weer?

Het ontbijt de volgende morgen was zo Bretoens als een ontbijt maar kan zijn. Zeventien (17!) zelfgemaakte confituren, knapperig brood en pannenkoeken. De gastheer en gastvrouw kwamen er gezellig bij zitten en spuiden toeristische adviezen. Hij (Michel) had het voor natuur, zij (Fabienne) ging voor cultuur. Wij besloten de twee te combineren, wat ons na een bezoek aan Pontivy (op de oevers van de Blavet, gezellig centrum, mooi kasteel) naar Pluméliau bracht, waar de Blavet heel erg aanwezig was, felblauw gefonkel, afgeboord met het groenigste groen denkbaar.
… De mosselen met frites van de enige brasserie bleken onweerstaanbaar. Het gezelschap ook. Rechts twee homo’s met een hondje dat voortdurend van schoot wisselde. Links een hoogbejaarde vader met zijn dochter. Bijna romanpersonages. Haar gezicht werd zacht als boter telkens ze naar hem keek. Ze poetste zijn bril met haar servet, veegde een spatje saus van zijn kin. Hij bedankte haar met een kneepje in haar hand. Ze wende haar blik af, en het blauw van de lucht zocht zijn weg naar haar ogen. Zo schoon!

We eindigden in Quistinic, in een soort Bretoens Bokrijk. Klein, gezellig, romantisch. Daar ontdekte ik (tot mijn grote verontwaardiging) dat een ouderwetse bedstee verdomme nog groter was dan een hedendaags VW-bed.
… Vooruitgang? Laat me niet lachen!