De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 2

Tureluurster/ september 16, 2023/ Geen categorie/ 4 commentaren

‘Kom maar op!’ Zoals in een film met Bruce Willis, de superheld.
… Zelf ben ik helemaal geen held, maar als kind en puber werd ik gepest. Dat maakt moedig in  gevallen als deze. En – om eerlijk te zijn – ik was er vrijwel zeker van dat die platvloerse blonde me gewoon probeerde uit te dagen. Ik heb in mijn tienerjaren ook behoorlijk veel ouderen uitgedaagd. Vandaar.

‘Ik heb ook een mes,’ zei ik. Dat was geen leugen. Ik heb altijd een (zak)mes bij me. Zo’n multifunctioneel ding waarmee je alles en nog wat kan doen: flessen ontkurken, nagels kuisen, schroeven vastdraaien, kroonkurken loswippen, en nog een heleboel meer. ‘En,’ vervolgde ik, ‘pepperspray heb ik ook. En een pistooltje. Oude mensen zoals ik moeten op alles voorzien zijn, nietwaar?’ Ik probeerde zo ontspannen mogelijk te klinken, en dat lukte prima, ook al kraamde ik onzin uit. De enige spray in mijn handtas was ontsmettingsgel, en een pistool had ik uiteraard helemaal niet.
… Ik hoorde Doornroosje naast mij naar adem happen, zag de twee Blondies bij de pijler twijfelen.
… ‘Je bluft,’ zei de kleinste.
… ‘Oh ja?’ antwoordde ik.
… Ze keken naar elkaar, naar mij, weer naar elkaar. Hun voorhoofden begonnen te glimmen. Toen sprongen ze op en renden weg. Doornroosje slaakte een diepe zucht. ‘Heb je dat echt allemaal bij je?’
… ‘Nee,’ zei ik.
… Ze kreeg prompt de slappe lach. ‘Bedankt.’ Ze stond op en slenterde weg, zonder om te zien.

Maanden later zag ik haar weer. Ze zat bij het standbeeld van Jacob Van Artevelde, op de Vrijdagsmarkt. Dezelfde rok, dezelfde blouse, dezelfde sneakers, dezelfde bril, dezelfde wazige ogen. Haar gezicht ging nog steeds schuil achter een mondmasker, hoewel dat niet meer verplicht was.  ‘Ken je me nog?’ vroeg ik.
… Ze knikte. ‘De Leieheks.’
… ‘Geen fee?’
… ‘Ben je zot!’
… ‘Nee, gewoon Ingrid.’
… ‘Echt wel antiek.’ Ze aarzelde, stak me toen haar hand toe. ‘Naomi.’
… ‘Iets drinken,’ vroeg ik.
… ‘Als jij betaalt.’
… We vonden een tafeltje op het terras van De ware Jacob. Het gesprek kwam niet makkelijk op gang. Het was trekken en sleuren – tot ik haar vroeg waarom ze zich in godsnaam bleef wegstoppen achter een mondmasker. Haar ogen gingen over van wazig naar storm. ‘Hierom,’ zei ze, ‘en loop dan maar weg, zo snel je kan.’ Toen liet ze het mondmasker zakken.