De kronieken van liefde, lust en afzien – inleiding …
Deze kronieken begonnen met een uitdaging, een challenge. Tegenwoordig een heuse Tiktok-plaag met de dood als favoriete toeschouwer – als ik de kranten mag geloven.
… Ik vond mijn challenge op Facebook, het iets veiliger platform voor de ouwere garde. We zaten volop in de eerste corona-lockdown en behalve telewerken en wandelen, was er bitter weinig te doen. Elke afleiding was welkom. Toen was er die verre vriend met de uitdaging om iedere dag één onbekende aan te spreken.
… Mijn eerste gedachte was: ZOT!!!! De meesten staken de straat over als je ze zagen aankomen, en iedereen, maar dan ook iedereen, zat verstopt achter een mondmasker. Mijn tweede gedachte was: ONMOGELIJK!!!
… Ik had het mis. Het werd een fluitje van een cent. De meesten (niet allemaal) waren blij met een beetje aanspraak. De meesten lieten na vijf minuten hun mondmasker zakken, en hun glimlach groeien. En wat me vooral verbaasde … de meesten doken vrijwel meteen hun ziel in. Ik kreeg dingen te horen die ik zelf nooit had kunnen verzinnen, dingen die ik zelf nooit met een wildvreemde zou delen. Was het mijn getekende gezicht dat hen verleidde? Mijn stem? Mijn ogen? Geen idee! Maar wat het ook was, ik kreeg gratis en voor niets een verhalenbundel gepresenteerd. Alle verhalen kwamen van vrouwen. Mannen aanklampen ging me minder goed af, en deed ik het toch, dan kreeg ik ‘waarom ik had gevraagd’ – halfslachtige versierpogingen, zowel van stokoude rolstoelpatiënten als van piepjonge Afrikanen. Mannen … het blijft een soort apart!
… De (vrouwen)verhalen die ik verzamelde gingen altijd over relaties. Meestal moeilijke. Soms gruwelijke. Af en toe een goeie. Ofwel zijn die zeldzaam, ofwel blijven die privé. Triestig, ja, ik weet het!
Ook na corona ben ik blijven doorgaan met het benaderen van onbekenden.
… Het leverde een schatkist op, een schatkist die ik wil delen.
… De namen van de mensen waarmee ik sprak, heb ik veranderd. Hun woorden heb ik neergekwakt, zoals zij het deden. Geen literatuur, gewoon het leven zoals het is …