Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 17
Toen ik wakker werd, lag hij op zijn rug naar het plafond te staren.
… Wat nu? Naar hem toerollen, het bed uitglippen of me slapend houden? Zoete broodjes bakken of in de aanval gaan? Geen idee.
… Ik werd uit mijn lijden verlost door de deurbel. ‘Nog geen acht uur. Verwacht jij iemand?’
… Hij schudde van nee, maakte geen aanstalten op te staan.
… Ik schoot in mijn peignoir en liep de trap af. Voor de deur stond een man die – toen hij zijn mond opentrok – een vrouw bleek te zijn, en die met een schelle piepstem vroeg of het hier was dat haar pakje was afgeleverd.
… ‘Nee, niets gezien.’
… ‘Zijde zeker?’
… ‘Ja.’
… ‘Wurom kijkte zo? Eb ik iets an van u? Of denkte dak u kom bestelen?’
… ‘Pardon?’
… ‘Al goe.’ Ze draaide me de rug toe en stak de straat over naar het huis van Gerd. Daar werd niet opengedaan. Toen ze zag dat ik nog steeds in het deurgat stond, stak ze haar vuist op, en schuifelde de straat uit.
… Ze droeg pantoffels, zag ik en van onder haar zware bruine herenjas piepte iets dat een slaapkleed zou kunnen zijn. Het spoor bijster, zo veel was zeker. Ik sloot de deur, ging koffiezetten, nam twee bekers mee naar boven.
… ‘Dank je.’
… We dronken in stilte. En nee, ik heb niets tegen stilte. Zwijgen, en weten wat dat zwijgen wil zeggen, is fantastisch. Het probleem was dat ik nu absoluut niet wist wat ons zwijgen betekende. De stilte was als een verstikkende deken, haalde alle lucht uit de kamer. Daar moest een einde aan komen, en snel!
… Blijkbaar vond hij dat ook, want perfect synchroon zetten we onze bekers neer en keken elkaar aan. Bijna alsof we gecoacht werden door de ene of de andere choreograaf. En ineens maakte het eigenlijk niet meer uit wat we zouden zeggen. We zaten weer op één lijn, kregen weer lucht. Alleluja!
… ‘Het klopt van die meters,’ zei hij. ‘Wie was er aan de deur?’
… ‘Een man-vrouw met een hoek af,’ zei ik, ‘en laat die meters nu maar voor wat ze zijn. Ik wil eigenlijk maar één ding weten, en dat is waarom ge wilt trouwen met een gestoorde bitch als ik. Want ik zal nooit Miss Perfect zijn, dat beseft ge toch?’
… ‘ja,’ zei hij, ‘dat weet ik, maar ik zie u graag – perfect of niet – en ik wil met u oud worden.’
… ‘Stokoud, bedoelt ge, want ik ben al oud.’
… ‘Ja,’ zei hij. ‘Stokoud.’
… En net op dat moment piepte de zon van tussen de wolken.
Alweer een voltreffer, Ingrid!
Merci, Stef!