Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 16
Hij denderde de trap op, verschanste zich in de slaapkamer. Tien minuten later sloop ik op kousenvoeten naar de zolder – mijn werkruimte – en surfte naar de website van Stad Gent. Een trouw annuleren was even gemakkelijk als er eentje aanvragen, zag ik: gewoon een mailtje naar de dienst Burgerzaken – Huwen en Samenwonen. Fluitje van een cent.
… Daaraan mispakte ik mij. Emotioneel bleek het absoluut niet simpel. Het voelde als verliezen, als falen, als complete onzin. Ik bleef treuzelen, verhuisde uiteindelijk naar mijn leesfauteuil om er toch nog eens over na te denken.
… Een uur later werd ik wakker van een hand op mijn schouder. ‘Vooruit, kom mee naar bed.’ Direct gevolgd door ‘Domme toch, ik wou dat mijn reptielenbrein even goed werkte als het jouwe. Ik lig daar maar te woelen, en gij maft!’ Het klonk niet boos, alleen maar moe.
Op slag was ik doodcontent dat ik dat mailtje naar Burgerzaken (nog) niet had verzonden, want ooit had dat verknipte brein van mij hem bijna tot waanzin gedreven. Op 13 mei 2006 was dat, een zaterdagnamiddag. Ik zie het nog zo voor mij. Ik aan de livingtafel, hij zo ver mogelijk bij mij vandaan, in de sofa.
… Ik was voor de zoveelste keer te laat aan het station gearriveerd, en dat bleek net één keer te veel. Terwijl hij met luide stem verkondigde dat te laat komen wees op een gebrek aan respect, op een gebrek aan liefde, op een gebrek aan alles en nog wat, viel ik met mijn hoofd op mijn armen in slaap. En nee, niet expres, niet gefaket, niet om hem te pesten. Het ging (en gaat nog steeds) vanzelf. Kom ik in een situatie te zitten waar mijn hersenen geen blijf mee weten, dan wordt er ergens een knop omgedraaid, en ga ik onder zeil.
… Toen, een kleine eeuwigheid geleden, herkende hij die reactie niet. Hoe zou hij ook? Het was de eerste keer dat hij het meemaakte. Hij zag het als de overtreffende trap van desinteresse, en bereikte een staat van kolere die ik niet voor mogelijk had gehouden, waarop ik prompt wéér in slaap viel. Toen ik wakker werd was hij weg, en zijn spullen ook. Een week lang hoorde ik niets van hem.
… Tja, in zijn plaats had ik allicht hetzelfde gereageerd.
… In de loop der jaren vogelde hij uit dat ik gezegend ben met een super ontwikkeld reptielenbrein (onderdeel van zijn opleiding als therapeut) en dat ik zelden voor flight of fight ga, maar bijna altijd voor (mijn vorm van) freeze. Leuk vindt hij het nog steeds niet, maar hij wordt er niet meer kwaad om, hij verstaat het.
Serieus? Kon ik een huwelijk annuleren met iemand die bereid was samen te leven met een soort van hagedissenvrouw? Nee, toch?
… Ik dropte de mail naar Burgerzaken in de prullenmand, deed het licht uit, en volgde hem naar bed.
(wordt vervolgd)