Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 14
Mijn Kaatje paste perfect, en werd goedgekeurd, al moest mijn lief even wennen aan de asymmetrie. ‘Doe eens een paar stappen achteruit, en draai eens… Ja, mooi. Past perfect met wat ik in mijn hoofd heb.’
… ‘Serieus? Je hebt écht al iets in gedachten?’
… ‘Ja, maar het zal speciaal voor mij gemaakt moeten worden.’
… Ik tuimelde van de ene verbazing in de andere. De man die grossierde in voddige T-shirts en slobberbroeken overwoog een kleermaker??? ‘Nu maak je me écht benieuwd!’
… Stef Kamil Carlens,’ zei hij.
… ‘De zanger? Wat heeft die ermee te maken?’
… ‘Zijn kleermaker wil ik.’
… Het werd me duidelijk dat die toekomstige trouw niet alleen iets met mij deed, maar ook met hem. Nog voor ik tot tien kon tellen, had hij een mail gestuurd naar Carlens, en hij kreeg nog antwoord ook. Zijn kleermaker bleek een kleermaakster, en ze woonde in Gent.
… Twee dagen later zaten we bij haar thuis. En ja, ze wilde het doen, vond het fijn dat we voor haar stijl vielen. ‘Jullie bezorgen me de stof, en ik doe er iets mee. Zo werk ik.’ En toen begon ze over Stoffen Van Leuven in Schellebelle. Een lyrische lofzang die ze afsloot met: ‘een paradijs!’
Het weekend daarop gingen we op trip naar Schellebelle. Een troosteloos dorp met nauwelijks volk op straat.
… ‘Moeten we hier …’
… ‘Daar,’ onderbrak hij mij.
… En ja, het was een paradijs. Een pand waar geen eind aan kwam, met ettelijke ineenlopende kamers en kamertjes, allemaal tot het plafond volgestapeld met stoffen, garen en knopen. Meer klanten dan een plek als Schellebelle kan herbergen, minstens zeven verkopers en verkoopsters, een sensueel geritsel van zijde, flanel, katoen, satijn en wol, geaccompagneerd door het gefezel van (vooral) vrouwenstemmen.
… Wat we uiteindelijk kozen uit dat overdonderende aanbod ga ik niet verklappen, maar dat het mooi is … Ja, dat staat buiten kijf. Het idee van mijn lief in zo’n outfit bezorgde me (en bezorgt me nog steeds) instant kriebels.
… Misschien zou een mens meer moeten trouwen😉