Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 9
Over Vero en Co maakte ik me geen zorgen, en dat bleek terecht. Theo trok me tegen zijn gilet, en fluisterde in mijn oor dat Didier met mij het groot lot in handen kreeg. Daarna sloeg hij zijn armen om mijn lief en vertelde hem ongetwijfeld hetzelfde.
… Vero kreeg een adrenalinekick. ‘Serieus, ma? Hier in de tuin? Ge meent het? Joehoe, ik kan niet wachten om aan de voorbereiding te beginnen.’
… ‘Eerst een Duvelke,’ zei Theo. ‘Om het te vieren.’
… Zo geschiedde.
Met Michiel zat ik meer in mijn maag. Hij is de realist van de familie. En de criticus, én de redenaar. Krijgt hij de kans, dan praat hij Poetin, Biden én Macron onder tafel. Alle drie tegelijk! ‘Ik hoop dat hij niet kwaad wordt,’ zei ik tegen mijn lief. ‘Ge weet hoe hij aan zijn pa hangt.’
… ‘Zal wel meevallen.’
… En ja, het viel mee. Mijn zoon stak een sigaretje op, zoog de rook diep in zijn longen, en zei toen droogweg. ‘Dus toch nog? Ik begon al te vrezen dat jullie zouden wachten tot in het rusthuis.’
… ‘Dan is het de moeite niet meer,’ zei mijn lief.
… ‘Weet papa het al?’
… ‘Nee.’
… ‘Je gaat hem toch uitnodigen voor het feest?’
… ‘Natuurlijk,’ zei mijn lief.
… Ik hoorde het donderen in Keulen. ‘Marc uitnodigen? Serieus? Menen jullie dat nu? Hij gaat zich daar ongemakkelijk bij voelen. En ik ook.’
… ‘Ik geef uw ma gelijk,’ zei Valerie. ‘Stel u voor dat míjn ex op ons feest was geweest. Dat had moord en doodslag opgeleverd.’
… ‘Ons pa is anders, schatje. Ons pa is beschaafd. En trouwens, die voelt zich altijd en overal op zijn gemak.’
… ‘O, ja?’ De rest van mijn zin slikte ik in.
… De mannen sloten de gelederen, hielden voet bij stuk. Marc was een mijlpaal geweest in mijn leven, hem niet uitnodigen was de ontkenning van 20 jaar geschiedenis. Een zwakte. ‘En zo zwak zijt ge normaal gezien, niet, hé ma?’
… Tja, wat kon ik daar nog op antwoorden. Niets toch?
Thuis klapte mijn lief direct zijn computer open. ‘Voilà, dat is al één naam op de gastenlijst. Nu de rest nog.
… ‘De vrouw waarmee je was vóór mij,’ zei ik.
… De ironie ontging hem compleet. ‘Prima idee,’ zei hij. ‘Voilà, staat erop.’
… ‘En Eriek.’
… ‘Eriek?’ Zijn vinger bleef boven het toetsenbord zweven.
… ‘Het allereerste jongetje waarop ik verliefd werd, tijdens de lering voor de plechtige communie. Dat was ook een mijlpaal in mijn leven. Jij hebt er ook vast nog een paar, en dan vragen we Henk om die super reünie te komen filmen.’ Plots zag ik het helemaal voor mij: een parade van verbleekte mijlpalen. Ik kreeg prompt de slappe lach.
… En ja, mijn lief kon er ook mee lachen, maar… hij liet mijn ex wél op de gastenlijst staan…
(wordt vervolgd)