Kroniek van een aangekondigd afscheid – 9: Marijke.
De volgende dag krijg ik een oproep van het ziekenhuis. Gedaan, denk ik. Het maakt me meer blij dan verdrietig. Ben ik nu een slecht mens?
… Het is de neuroloog. Dat ze de indruk heeft dat mijn moeder ‘niet meer wil’. Tja, daar moet je dan jaren voor gestudeerd hebben… Vervolgens krijg ik een heleboel vragen. Wat ze nog allemaal mogen proberen en wat niet. Intraveneuze voeding? Nieuwe ingreep als er nog een infarct volgt? Ik sla eventjes op tilt. ‘Moet ik dat in mijn eentje beslissen?’
… ‘U bent de oudste,’ zegt ze, ‘maar een beslissing, gedragen door de familie is uiteraard beter.’
… Vijf minuten later zit ik aan de zoom met Chris en Riet. De lijm van ons moeder blijkt nog steeds te werken. Vrijwel woordeloos raken we het eens: moeders wil is wet. Wil zij niet langer afzien, dan gaan wij niets doen om het lijden te rekken. Punt.
Elk nadeel heb zijn voordeel. Wellicht de meest bekende uitspraak van Cruijff. En hij had het juist. Die avond gebeurt er iets dat ik nooit had durven dromen: ik krijg Marijke aan de chat en daarna aan de lijn. Meer dan drie kwartier.
… Marijke… ik leerde haar kennen toen mijn ouders en ik verhuisden van de Stationsstraat naar de Hoogstraat. Ze zat op de stoep met een pop op schoot. Ik was drie, had nog nooit een pop gehad, en wist niet wat me overkwam toen ik die van haar even mocht vasthouden.
… Het werd de mooiste vriendschap van mijn leven. Marijke… die blauw en wit droeg tot haar zevende (belofte van haar moeder aan de maagd Maria) en daarna veranderde in een regenboog. Haar lach, haar warrigheid, het mini-mini-mini werkplaatsje waar haar pa (kleermaker) kostuums maakte, en waar wij jaren later (op minder dan één vierkante meter) elkaar leerden swingen op muziek van Shocking Blue. De verboden uitstapjes met onze respectievelijke ‘lieven’, de straf daarna (we mochten elkaar niet meer zien) en hoe we toen een zitstaking hielden – midden op straat. Vervolgens het uiteengroeien… Het leven, nietwaar? Als ik erop terugkijk, heb ik daar meer vanaf gezien dan van mijn scheiding, ettelijke jaren later.
En nu is ze daar weer. Ze klinkt nog steeds zoals toen. Puur “Wasmusters”
… ‘Mens, toch, ons Mieke had u gelezen, en zij… Serieus? Allez, jong. Ik wil haar zien, Ingrid. Samen op bezoek, kan dat?’
… Ik zeg ja.