Het Corona-perspectief
Hebben ze bij ZES gevoel voor humor? Of was het een puur commerciële zet, de programmatie van Outbreak op zondagavond – in primetime?
Hoe dan ook, sommige fragmenten uit deze rampenfilm hadden zo uit het journaal geplukt kunnen zijn. Mannen in witte pakken en met professionele mondmaskers die achter een dodelijk virus aanhollen. Een virus dat ze aanvankelijk niet au sérieux namen en dat ze lieten betijen zolang het een verwaarloosbare minderheid bedreigde. Stommiteiten die uiteraard niet aan de oren van de bevolking mogen komen wanneer het virus opduikt in ‘geciviliseerde’ gebieden…
…Met (een jonge) Dustin Hoffman als Marc Van Ranst. En met Donald Sutherland als degene die er de beuk in gooit.
…Dat doet hij uiteraard niet met een simpele quarantaine.
…Nee, daarmee houd je een film niet spannend.
…Sutherland heeft een andere oplossing voor ogen: om het virus voor eens en voor altijd uit te roeien wil hij de getroffen gebieden laten bombarderen!
…Zeg nu zelf… dan hebben de zestien miljoen Italianen die hun provincies niet meer uit mogen het nog goed getroffen, niet waar?
Wat me frappeerde, was dat die beslissing tot het ‘opofferen van een deel van de mensheid’ bij de bevolking van de niet getroffen gebieden behoorlijk positief werd onthaald.
…Kwestie van perspectief! Voor wie meekijkt door de ogen van Sutherland én door de ogen van de massa bedreigde mensen, lijkt een bombardement de enige valabele oplossing.
…Het is pas als we door de ogen van Dustin Hoffman mogen kijken (wiens vrouw in het getroffen gebied verblijft) dat de overheidsbeslissing een laffe daad van zinloos geweld wordt.
Over het perspectief van het virus wordt met geen woord gerept, maar… wedden dat je binnen de kortste keren empathie en sympathie kan kweken voor dat kleine monstertje als je de zaken vanuit zijn/haar standpunt bekijkt?
Want ja, perspectief is alles en alles is perspectief.