03 jan
Op de trein ben ik meer met Marijke bezig dan met mijn moeder, merk ik. Hoelang is het geleden? Dertig jaar? Vijfendertig. Hadden we geen teken moeten afspreken? Roos in het knoopsgat? Krant onder de arm? Zoiets? Ik probeer mezelf te bekijken
01 jan
De volgende dag krijg ik een oproep van het ziekenhuis. Gedaan, denk ik. Het maakt me meer blij dan verdrietig. Ben ik nu een slecht mens? … Het is de neuroloog. Dat ze de indruk heeft dat mijn moeder ‘niet meer wil’. Tja, daar moet je dan jaren
29 dec
‘Dat schrijven vergt te veel van haar,’ zegt Didier als ik hem vertel hoe het ging. … ‘Zal ik de tablet meenemen? Dan moet ze alleen de juiste toets aanraken?’ … Hij is niet overtuigd, maar ik probeer het toch. Het wordt geen succes. Ons ma wil
27 dec
De frustratieruimte maakt denken makkelijker. Nog voor de trein Lokeren passeert, staan antwoorden en vragen in de rij. … Ons ma herkent ons. … Goed! … Ze verstaat ons. … Goed! … Ze kan nadenken en voor zichzelf formuleren? … Niet goed!
26 dec
Ik ga op zoek naar iemand die vragen kan beantwoorden, word overal met de glimlach wandelen gestuurd. De ene mag niet, de andere kan niet, de volgende moet dringend… Ze wijst naar de zoemende gsm in haar hand. ‘Mijn vraag is even dringend,’ zeg
23 dec
Wat deed ons ma toen het slecht ging met ons pa, vraag ik me af als ik een uur later wakker word. … Daar moet ik niet lang over nadenken. Ik hoor het haar bijna zeggen. ‘Gewoon doordoen, kind. De normale dingen. Het leven hebt ge niet
22 dec
In geval van zware nood zijn er twee mogelijke reacties, las ik ooit in een of ander semi-psychologisch boek, vluchten of vechten. … Ik zou heel graag kunnen zeggen dat ik een stoere vechter ben. Helaas… … Toch ben ik ook geen wegloper. Eerder
21 dec
En dan is er koffie… … Ik zit aan de keukentafel boven een dampende beker, met een Leonidaspraline in mijn hand – zo’n witte met een noot. De minuten ervoor ben ik kwijt. Blijkbaar is mijn lijf in staat dingen te doen zonder dat mijn bewustzijn