09 jan
Ik vind geen woorden om uit te drukken hoe trots ik ben op ons ma, hoe blij ik ben dat ZIJ ons moeder was. Ze behield haar wil en haar kracht tot op het laatste moment. Het kostte haar nog geen drie dagen om te komen waar ze wilde zijn. … Zondag
06 jan
Ze zijn met vier, de dokters. Wij ook. Schoon evenwicht. De hoofddokter neemt het woord. ‘Mevrouw Laureys, we zijn hier samen om over uw toestand te praten? Begrijpt u dat?’ Ons ma knikt. ‘Om te zien wat we nog voor u kunnen doen.’ Ons ma schudt
05 jan
Die avond vieren we oudjaar, met vrienden, onbekenden die vrienden zullen worden, toeters, bellen, foute cadeaus, en vuurwerk tussen twaalf en één. Ik had gedacht dat het niet zou lukken, maar het loopt vanzelf. Nu ik weet wat ons ma wil, kan ik
04 jan
‘Ge laat u content maken met een dooie mus,’ zou ons pa hebben gezegd. Hij grossierde in dat soort kernachtige uitspraken. Als kind lachte ik erom, als puber werd ik er horendol van, nu voel ik weemoed. … Hoe dan ook, in dit geval zou hij gelijk
03 jan
Op de trein ben ik meer met Marijke bezig dan met mijn moeder, merk ik. Hoelang is het geleden? Dertig jaar? Vijfendertig. Hadden we geen teken moeten afspreken? Roos in het knoopsgat? Krant onder de arm? Zoiets? Ik probeer mezelf te bekijken
01 jan
De volgende dag krijg ik een oproep van het ziekenhuis. Gedaan, denk ik. Het maakt me meer blij dan verdrietig. Ben ik nu een slecht mens? … Het is de neuroloog. Dat ze de indruk heeft dat mijn moeder ‘niet meer wil’. Tja, daar moet je dan jaren
29 dec
‘Dat schrijven vergt te veel van haar,’ zegt Didier als ik hem vertel hoe het ging. … ‘Zal ik de tablet meenemen? Dan moet ze alleen de juiste toets aanraken?’ … Hij is niet overtuigd, maar ik probeer het toch. Het wordt geen succes. Ons ma wil
27 dec
De frustratieruimte maakt denken makkelijker. Nog voor de trein Lokeren passeert, staan antwoorden en vragen in de rij. … Ons ma herkent ons. … Goed! … Ze verstaat ons. … Goed! … Ze kan nadenken en voor zichzelf formuleren? … Niet goed!