Dat vernietiging dikwijls gepaard ging met zelfvernietiging, was nooit bij hen opgekomen. Daarvoor waren ze te beperkt in hun denken.
Louter toevallig waren ze gestrand op deze paradijselijke plek. Vijfhonderd vierkante meter slecht verlichte en zelden geluchte ruimte met houten rekken vol voedsel, en water dat gratis uit roestige kranen druppelde. Aan de reis die hen hier had gebracht, bewaarden ze geen enkele herinnering. Vanwaar ze kwamen, wisten ze evenmin. Soms, als de zware toegangsdeur werd opengeschoven om daglicht en een koele luchtstroom binnen te laten, werden ze gedwongen hun activiteiten te staken. Dan doodden ze de tijd met het oproepen van het verleden. Verder dan honger kwamen ze meestal niet. Honger beheerste hun leven en vrat aan hun geheugen.
De mannen door wie Katherina Notelaers wordt omringd, zijn gevaarlijk: ze zijn als zwammen die, ook zonder dat je ze consumeert, erin slagen je te vergiftigen.
Als Katherina na een ongeluk in het ziekenhuis terechtkomt, is ze vastbesloten zich niet langer te laten leven. Ze besluit korte metten te maken met alles wat haar op de zenuwen werkt en dezelfde middelen te gebruiken als haar vijanden: chantage, leugens en intimidatie.
En … het werkt!
Tot de liefde toeslaat, en ze wordt geconfronteerd met een meester-leugenaar, gespecialiseerd in de waarheid …
Reacties in de pers
- The prologue of Hongerwebben (Hunger Webs) is a long evocation of the life and fate of fungi that are eating away human edifices, destroying buildings, totally unaware of the harm they may be doing. After having gone through a period of emotional, professional, and family difficulty, Katharina Notelaers, on the brink of a breakthrough as a painter, labels her latest work Collected Lies, a rather obvious evocation of the title of Ingrid Verhelst’s first novel, De verzamelde leugens van J. M. Mboya (1994; see WLT69:3, p. 597). In her second novel, the author follows the thematic lines set out in her debut: things, persons, and even feelings are not what they seem …
(World literature today) - Met haar krachtdadige stijl torent Verhelst hoog boven alle marionetten uit. Lange tijd lijkt de roman uit te draaien op een vermakelijke zedenkomedie, met Katherina’s midlife crisis als meeting point. Met name in de conversaties, pingpongspelletjes van gevatheden met Katherina als kampioene, leeft Verhelst zich uit, als een hedendaagse Jane Austen. In samenvattend commentaar terzijde van het strijdperk staat ze evenzeer haar mannetje: ‘Hij kwam onveranderlijk welgemutst naar huis, zij trok nooit zijn overwerk in twijfel. Hij negeerde de opgeklapte toiletbril, zij luchtte zonder commentaar zijn naar diverse parfums ruikende pakken.’
(De Volkskrant)