Hulp- en huppelloos – einde
Als mijn lijf doet wat het moet doen, gaat alles automatisch. Zo ver was ik bijlange nog niet. Mijn hoofd volgde elke spier, elke pees, elke zenuwbaan. Vertrekken was moeilijk, stoppen en afstappen ook, het fietsen zelf ging prima. Het winkelen daarentegen, werd een ramp.
… Thuis rond hobbelen was tot daaraantoe, de gangen van een hypermarkt aflopen, dat was andere koek. Ik had het gevoel dat ik iedereen in de weg liep, en dat half Gent zich afvroeg of ik wel helemaal nuchter was. Ik verlangde naar mijn krukken, maar die pasten uiteraard niet in een fietstas.
… Tegen de tijd dat ik alles had verzameld voor het avondeten, was ik aan het eind van mijn Latijn. Voor het eerst begon ik me ook een beetje ongerust te maken. Was het normaal, zoveel pijn, na bijna een week.
De volgende dag moest ik mijn griepspuit gaan halen. ‘Echo laten nemen,’ zei de dokter toen hij mij zag binnenstrompelen. Hij maakte zelf een afspraak voor mij. Vijf dagen wachten. Ik ging ervan uit dat tegen dan alles in kannen en kruiken zou zijn. Helaas, ik bleef hobbelen en strompelen.
… De echo maakte duidelijk waarom. Toch een gebroken botje, een stukje dat was losgetrokken door een ligament.
… En nu?
… Nog eens vijf dagen wachten op een brace, en minstens tot het einde van het jaar geen huppeltjes meer. Adieu, vrijheid …
… Ja, laatste traptreden … wat mij betreft, mogen ze die afschaffen!
(Einde)
Oh jee. Hopelijk huppel je dan wel het nieuwe jaar in.