Hulp- en huppelloos – 6
De volgende morgen vertrok Didier voor nog eens twee dagen opleiding. Ik installeerde me aan mijn tafeltje, voet omhoog, ijs binnen handbereik.
… Tegen de middag was ik het spuugzat. Een hele dag zitten? Nee, niets voor mij. Hoog tijd om die krukken in gebruik te nemen. Nog niet zo lang geleden had ik mijn overbuur op krukken de straat op en af zien springen. Wat hij kon, moest mij ook lukken, al was hij dan ruim twintig jaar jonger. Ja, toch?
… De praktijk viel tegen. Ik mocht dan bedreven zijn in huppelen, krukkelen ging me een pak minder goed af. Ik sprong niet, ik hobbelde, en – nog erger – op krukken kon ik niets vervoeren, tenzij in een rugzakje, wat alvast een slecht idee is als het over een beker koffie gaat😉
… Ik begreep nu wat mijn moeder had bedoeld als ze zei dat ze tijd te kort had om te doen wat ze moest doen. Hoezo, dacht ik destijds. Je huishouden? Dat doe je toch in een uurtje of zo?
… Nu – met een voet minder – leefde ik op het tempo van een negentig-plusser, en hoe creatief en inventief ik ook probeerde te zijn … loop je als een slak, dan zitten je dagen snel vol. Gelukkig vond ik een raar soort plezier in de uitdagingen. Hoe kreeg ik zonder ongelukken het wasrek uit de kelder? Hoe zette ik de vuilbak buiten? Hoe loste ik nachtelijk plassen op, zonder op mijn kont de trap af en op te moeten? Ik probeerde het te zien als een spel, als een quiz met hoge inzet. En ja, het werd een beetje leuk – hoewel niet altijd pijnloos.
De dag erna was de pijn merkelijk minder. Met mijn bottines aan kon ik op twee benen staan, en er zat een beetje beweging in mijn tenen. Blootsvoets was het nog altijd afzien, maar dat zag ik niet als een probleem; blootsvoets in oktober hoefde niet. Ik besloot boodschappen te doen –met de fiets. De vrijheid lonkte …
(wordt vervolgd)