Hulp- en huppelloos – 5
In veel gevallen is de aanwezigheid van een dokter al voldoende om pijn te verlichten. Ik kon nog steeds niet lopen, maar ik had toch de indruk dat die voet ‘verbeterd’ was. Redelijk bekeken was dat onzin, want die mens had eigenlijk niets gedaan. Een kneepje hier en daar en een foto (laten) nemen. Meer was er niet gebeurd.
… Het verschil zat in mijn hersenen. Nu ik wist dat er geen breuk was, en niets wees op een fundamentele beschadiging, gingen die vanzelf in ‘geneesmodus’. Thuis pikkelde ik dan ook rechtstreeks naar de trap. Tijd om aan het werk te gaan.
… Dat was buiten Didier gerekend. ‘Niets van,’ zei hij. ‘Je hoorde wat de dokter zei. Ik rijd om krukken, jij gaat in de zetel liggen, been omhoog, ijs op die voet.’
… Tegen dat hij terugkwam, was ik halfdood van verveling. ‘Allez, zeg, zie me hier nu liggen. Ik wil iets DOEN.’
… Hij hielp me naar de tafel, stoel onder mijn kont, stoel naast mij om mijn voet op te leggen, haalde mijn laptop uit het bureautje. ‘Et voilà, madam!’
… Ik ging aan het werk.
Intussen had de tamtam zijn werk gedaan. Lees: Didier had de kinderen verwittigd, en die verspreidden het nieuws verder. De noodhulp kwam op gang. Soep van mijn dochter, een lichtgewicht tafeltje van mijn zoon – op wieltjes, verstelbaar in de hoogte en met slechts één poot zodat ik een stoel vóór mij kon zetten in plaats van naast mij. Een bericht van mijn broer dat hij op bezoek zou komen en boodschappen zou meebrengen. Intussen zat ik lekker comfortabel bij de kachel. Het leven met (tijdelijk) een voet minder was zo slecht nog niet😉