Hulp- en huppelloos – 4
Daar (in de zetel) vond Didier mij toen hij thuiskwam van zijn tweedaagse opleiding. Ik sliep (zei hij) en lag in mijn slaap te mummelen.
… Al zijn alarmbellen gingen af. Ik overdag slapend in de zetel???? Dan moest er iets grondig mis zijn.
… Hij maakte me zachtjes wakker. ‘Kom, we rijden naar Spoed.’
… Ik wilde tegenstribbelen, zwaaide mijn benen opzij, raakte de vloer. Elektriciteit door mijn hele lijf. ‘Goed,’ zei ik.
In de spoed hing er een voorrangslijst aan de muur. Van levensgevaar (op nummer 1) tot ‘neuten’ (op nummer 5). Zo stond het er niet, zo interpreteerde ik het. Ik zat in categorie 4. Er werd mij vriendelijk verzocht mijn symptomen door te geven aan AI. Hij zou het eerste oordeel vellen.
… Verder dan halverwege raakte ik niet. Een kloeke verpleegster rolde me naar een behandelingsruimte, stelde me voor aan de spoedarts. Volgens haar was het een breuk. Ze verwees me door naar RX.
… De meisjes daar hadden mijn kleinkinderen kunnen zijn. Even jong, even onervaren. Het duurde eindeloos lang voor ze mijn voet in het juiste standje kregen. ‘Kan u niet wat meewerken, mevrouw?’
.. ‘Ik krijg er geen beweging in,’ zei ik.
… Hun antwoord was een oogrol.
De specialist waar ik vervolgens bij terechtkwam, was ouder en iets professioneler. Iets … ‘Geen breuk, behalve hier misschien.’ Hij drukte op de binnenkant van mijn wreef, keek me verwachtingsvol aan. ‘Pijn?’
… ‘Nee.’
… ‘Dan zijn het uw ligamenten,’ besloot hij. ‘Gerekt of gescheurd, dat valt op dit moment niet uit te maken.’
… Om eerlijk te zijn, had ik er geen flauw idee van wat ligamenten waren (intussen wel, dankzij AI), ik wist alleen dat mijn dochter er vaak mee sukkelde. Helse pijn en opgezette, blauwe knoesels. Daar was bij mij geen sprake van. De pijn zat op mijn wreef en aan de zijkant van mijn voet; dat zei ik hem ook. Hij ging er niet op in. ‘Rusten is de boodschap, mevrouw. Liggen, been omhoog, vier keer per dag ijs erop.’ Hij gaf me een vriendelijk knikje. Ik mocht naar huis.
(wordt vervolgd)
Tekening AI – een ware optimist. Hoe lelijk ik de dingen ook beschrijf, hij slaagt er altijd in er iets kunstzinnigs van te maken. Wou dat mijn voet er zo hip had uitgezien. Echt!