Reizen en zo – 12
De volgende morgen zijn we al om zeven uur op. We drinken koffie, kuisen het huis op de manier van mijn luie grootmoeder. Die veegde het stof letterlijk onder haar mat. Zo ver gaan we niet, maar het scheelt niet veel.
… Ontbijten willen we onderweg doen, op zijn Frans: een dubbele espresso en een croissant. Ik gids Didier op kaart naar de D 105. Daar komen we weer online. De gps-madam neemt het over.
Onze route loopt door een nationaal park. Schone vergezichten, nauwelijks verkeer op de weg. Dorpen en gehuchten die je voorbij bent, nog voor je het plaatsnaambord hebt ontcijferd. Geen horeca. Onze magen knorren simultaan. We laten ons verleiden door het onverwachte. Sillé-le-Guillaume. Een kanjer van een stadswal. Als Belg zou je een café of een bistro verwachten op zo’n plek. Helaas …
… Een dertigtal kilometer verder trapt Didier op de rem. ‘Horeca!’
… Ik ben niet overtuigd. Het etablissement met de naam Le Medieval ziet er middeleeuws uit in de slechte zin. Krottig. We laten onze magen beslissen, gaan naar binnen, vinden nog één vrij tafeltje op een slonzig terras met kunststof tafels en stoelen. De planten zijn nep, de vloer is van kunstgras. Tot zover het negatieve. De koffie is sterk, de croissant kraakt, de sfeer is bovenmaats. Iedereen lacht, iedereen praat met elkaar, iedereen drinkt en rookt, iedereen loopt van tafel naar toog, van toog naar tafel en terug.
… Dat iedereen krast, zie ik pas als Didier me er attent op maakt. Mijn zicht is nog steeds niet wat het moet zijn, en mijn bril – gemaakt voor mijn ouwe oog – maakt de zaken eerder slechter dan beter. Ik had alleen gemerkt dat iedereen druk bezig was. Nu Didier tekst en uitleg heeft gegeven, gaat mijn hoofd aan de slag. Zo werkt dat volgens de oogarts. De ogen halen beelden binnen, de hersenen zien en interpreteren. Wat ik zie, is hallucinant. Op elke tafel liggen krasloten, véél krasloten.
… ‘Mon Dieu!’ Het komt van een tafel achter ons. De vrouw daar blijkt honderdvijftig euro te hebben gewonnen. Ze springt recht, geeft een tournee générale en koopt voor de rest van haar winst nieuwe lotjes. Haar volgende Mon Dieu! klinkt net iets minder enthousiast. Pech! De jongeman aan de tafel naast die van ons wint vijftig euro. Ook hij loopt direct naar de toog om zijn winst in te ruilen voor nieuwe lotjes. We zitten hier blijkbaar in een gokverslaafdencafé. We zien het even aan, gaan dan afrekenen.
…‘Jij ook een lotje?’ vraagt Didier.
… ‘Ja.’
… We winnen dertig euro. En nee, dat ruilen we niet in voor nieuwe. We incasseren. Ongegeneerd.
(wordt vervolgd)