Reizen en zo – 9

Tureluurster/ juli 21, 2025/ Geen categorie/ 2 commentaren

 

Het eten in de Cave à Bière is zoals je dat in een restaurant met die naam mag verwachten: matig. Grote porties vlees of vis, kleffe frieten waar je het vet kan uitwringen, geen groenten.
… Tegen de tijd dat we van tafel gaan, is het buiten droog. We maken nog een kleine wandeling en verschansen ons daarna op het ‘zonneterras’ met een glaasje wijn en een boek. Ik zit net in een spannende scène van Zwijgen is bitter (Sofie Delporte) als ik achter mij gekraak hoor. Ik veer overeind, zie Didier hetzelfde doen.
… De achterdeur van de linkerbuur kiert open, precies ver genoeg om een hoofd door te laten. Een hoofd dat uitsluitend uit haar lijkt te bestaan, en dat toebehoort aan een mannetje van nauwelijks anderhalve meter hoog, een veredelde boskabouter met een bochel. ‘Si vous pouviez être si gentil…’ De rest versta ik niet. Een halve minuut later gaat de deur weer dicht.
… ‘Heb jij hem begrepen?’
… Didier knikt. ‘Of we zo vriendelijk willen zijn het terrein van de rechter buurman te respecteren.
… ‘Hoezo? We zitten toch op ons eigen terras?’
… ‘Ja, maar we arriveerden niet legaal.’
… ‘NIet legaal???’ Ik versta er geen barst van.
… Hij neemt me bij de hand, leidt me naar de oprit, wijst. Dan snap ik het. De oprit bestaat uit drie delen: een paadje van één tegel breed (25 cm) tegen ‘ons’ huisje aan, een strook onkruid (10 cm) en een pad met de breedte van een auto. Beide paden hebben een eigen hek, een klein en een groot. De staak tussen die twee hekken staat in de onkruidzone.
… Volgens de kabouter wordt er van ons verwacht dat we door het kleine hek binnenkomen en het één-tegel-paadje volgen. Zo niet worden we beschouwd als indringers.

Ik kijk naar Didier, hij kijkt naar mij. We proberen serieus te blijven. Tevergeefs. Precies op hetzelfde moment krijgen we de slappe lach.

(wordt vervolgd)
(tekening AI)