De kronieken van liefde, lust en afzien – Celeste – einde.
Celeste bleef komen. We hadden het nooit meer over seks of kinderen, we hadden het evenmin over schrijven. We dronken geen druppel alcohol. Ik deed wat ze me had gevraagd: ik leerde haar ‘leven’. Tegen mijn verwachtingen in, lukte dat wonderwel. We gingen samen boodschappen doen, bakten appelcake, deden ‘grote kuis’ en begonnen een tomatenplantage.
De laatste les bracht ze Daniël mee. Een knappe man in een driedelig kostuum. Je zag het aan hem dat hij ‘iets’ bij de bank deed. Hij probeerde zichzelf constant onder controle te houden. Zijn ogen verraadden hem. We gingen met ons drieën op het terras zitten zwijgen, keken naar de tomatenplantjes, aten broodpudding die Celeste gebakken had. De stilte was niet onbehaaglijk, maar ze duurde te lang. Ik wilde er een eind aan maken. Hij was me voor. ‘Mijn vrouw heeft me alles verteld. Merci!’
… ‘Ik luisterde alleen maar.’
… Hij glimlachte. ‘Nee, jij zette alles in gang. Door haar aan te spreken, daar aan Dampoort.’ Hij schoot in de lach, gaf een kneepje in de hand van Celeste. ‘Ze heeft gisteren haar bedelaarsvermomming geshowd. Ik snap niet hoe jij daar doorheen zag. Ik zou haar niet herkend hebben.’
… ‘Haar ogen.’ Ik fixeerde me op die van hem.
… ‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Ogen.’ Hij keek de andere kant op.
Celeste is nog steeds van de drank af. Ze werkt nu deeltijds in een kringloopwinkel. De rest van haar tijd gebruikt ze om hun huis leefbaar te maken. Ik ga haar regelmatig helpen. Ik houd van verven en bricoleren.
… De twee kruippakjes die Daniël ooit kocht, werden – kader incluis – aan mij gedoneerd. Ik zette ze op Marketplace. Gratis. Iemand anders is er nu blij mee. Ik ben ervan af. Aan mijn eigen verleden heb ik meer dan genoeg.
Einde.
Tekening van AI
Heb de laatste afleveringen in een ruk gelezen. Mooi, hoor.
Wat mij blij maakte, is dat ze weer een beetje in evenwicht kwamen – en nog zijn …