De kronieken van liefde, lust, en afzien – Celeste – 14
De week erna arriveerde Celeste een half uur te laat. Ze zag er gespannen uit, had donkere kringen onder haar ogen. ‘Wat scheelt er?’ vroeg ik.
… Ze zette de dampkap aan, plofte neer op een stoel. ‘Lastig. Ik wou mijn voorraad niet helemaal opdrinken, maar nu …’ Ze sprong op, liep twee keer rond de tafel, ging weer zitten. ‘Nu heb ik nog maar een goeie dertig centiliter over voor de rest van mijn leven. Het gaat niet lukken, Ingrid. Ik ga crashen, dat voel ik. Binnen de kortste keren zit ik weet te bedelen.’
… ‘Vertel hoe het zat met die zwangerschap,’ zei ik, ‘en dan trakteer ik je op een dubbele jenever.’
… Ze keek naar mij zoals Didier ook soms naar me kijkt. Tot overmaat van ramp gebruikte ze ook nog zijn favoriete woorden. ‘Je bent niet te schatten, jij!’
Zowel zij als Daniël waren door het dolle heen. Een kind … Ze hadden er eigenlijk nooit aan gedacht, maar nu er eentje onderweg bleek te zijn, leek het de natuurlijkste zaak van de wereld. Toen Daniël ’s avonds thuiskwam van het werk had hij twee kruippakjes mee, eentje roze, het andere blauw. Allerkleinste maat. Hij stopte ze in een fotokader, hing ze aan de muur in de woonkamer. ‘Goed groeien, maatjes!’
Een kleine week zweefden ze samen boven de wereld, op een roze wolk. En toen, bij een ontbijt van vers sinaasappelsap en kaas op roggebrood, leek Daniël plots te verstijven. ‘Wiens kind is het, Celeste? Dat van mij of dat van …’
… De boterham die op weg was geweest naar haar mond bleef in de lucht hangen.
Ze legden de situatie uit aan de gynaecoloog. Die haalde zijn schouders op. ‘Tja …’
… Er volgden twee helse weken die eindigden met een bezoek aan de abortuskliniek. Geen van beiden wilde het risico lopen het kind van Bullebak te moeten grootbrengen.
De rest van het verhaal volgde in stukken en brokken. Met veel tranen.
… Na de voorgeschreven onthoudingsperiode wilde Daniël zo rap mogelijk een nieuw kind maken.
…Of twee.
… Of drie.
… De attributen uit de seksshop verdwenen in de kast, de camera eveneens. Hij focuste helemaal op het vaderschap.
… ‘Seks was nooit zo fijn als toen.’ Celeste zat in elkaar gedoken aan de keukentafel. Het terras was geen optie. De regen viel met bakken uit de lucht. ‘We vrijden elke dag, maar het kind bleef uit. Na een maand of zes gingen we terug naar de gynaecoloog. Ik bleek met een ontsteking te zitten, moest meteen aan de antibiotica. Ik zal je de lijdensweg besparen, Ingrid. Daar wordt niemand beter van. De volgende maand at ik meer pillen dan boterhammen. Om uiteindelijk het verdict te krijgen dat ik nooit nog kinderen zou krijgen. Ik had het enige kind gedood dat ooit in mijn buik had willen groeien. Die avond dronk ik me voor het eerst de vergetelheid in, en dat ben ik blijven doen.’ Ze legde haar hoofd op haar armen, en huilde.
Het volgende half uur zegden we geen woord. Zij was uitgepraat, ik wist niet wat ik moest zeggen. Uiteindelijk stond ik op, haalde de fles jenever en schonk haar een dubbele. Ze nam er één slok van, leegde de rest van het glas in de gootsteen. ‘Het is oké, Ingrid. Ik ben het kwijt, mijn verhaal. Nu is het van jou. Doe ermee wat je wil.’ Ze stond op, ging in de badkamer haar gezicht fatsoeneren en vertrok naar huis.
(wordt vervolgd)
Tekening van AI