De kronieken van liefde, lust en afzien – Celeste 13
De volgende stap was voorspelbaar: een camera in de slaapkamer.
… Celeste zuchtte. ‘Toen klapte ik dicht. Zo’n alziend oog … ik verkrampte gewoon.’
Het lot kwam haar te hulp. Op een feestje bij vrienden rookte ze voor het eerst een jointje. ‘Ergens moet er iets mis zijn met mijn hersenen, Ingrid. Ik was binnen de kortste keren zo stoned als een garnaal. Ik zag dingen die er niet waren, en ik kon niet ophouden met lachen. Maar het allerbeste was dat ik er ongelooflijk geil van werd. Al mijn remmingen vielen weg. Daniël wist niet wat hem overkwam die nacht, en ik eigenlijk ook niet.’ Ze giechelde als een schoolmeisje. ‘Sindsdien reed ik regelmatig naar Terneuzen om voorraad in te slaan, en het moet gezegd … We beleefden een fantastische tijd. Toen Daniël me een paar maanden later voorstelde om eens een parenclub te proberen, zei ik direct ja. Wiet gaf me het gevoel dat ik alles aankon, echt alles!’
… ‘En was dat ook zo?’ vroeg ik.
… Het bleef lang stil. ‘Nee,’ zei ze uiteindelijk, met een diepe zucht. ‘Integendeel.’
In de parenclub waren drugs ten strengste verboden. Celeste smoorde haar jointje in de auto, stapte een half uur later aan de arm van Daniël naar binnen. Op duizelingwekkend hoge hakken en in een zwartlederen niemendalletje dat niets aan de verbeelding overliet. De mannen vielen bijna voor haar in katzwijm. Tot haar grote verbazing had Daniël geen oog voor andere vrouwen. Hij wilde maar één ding: toekijken hoe zij het met iemand anders deed.
… Het werd een flop. De man in kwestie was een bullebak van bijna zestig, hij stonk naar whisky, en hij had evenveel finesse als een stier. Na een kwartier trok Daniël hem van haar af. Het werd hem niet in dank afgenomen. Noch door de bullebak, noch door de omstaanders. Er ontstond een hitsige woordenwisseling die leidde tot getrek en geduw. Het eindigde ermee dat zij en Daniël buiten werden gezet.
… ‘En toen,’ het blauw in haar ogen verwaterde, zocht zich een weg naar haar wimpers, ‘kreeg ik het schoonste cadeau dat ik me had kunnen dromen. Thuis liet Daniël de camera uit, en we gingen naar bed zoals we dat in de startjaren van ons huwelijk hadden gedaan. Zonder gedoe. Met enkel warmte en liefde. Een maand later bleek ik zwanger te zijn.’ Een eerste druppel waterblauw gleed over haar wangen.
… ‘Iets drinken?’ vroeg ik.
… ‘Koffie graag.’ Ze zag mijn verbazing, lachte door haar tranen heen. ‘Je hoeft geen flessen meer te kopen. Na de twee van vandaag stop ik ermee.’
… ‘Dit is onze laatste namiddag?’
… ‘Wat? Nee, natuurlijk niet. Wat dacht je wel! Ik blijf komen, zoals afgesproken, en ik ga door met mijn verhaal, maar het geld is nu allemaal voor jou. Dan heb je eindelijk eens een normaal loon.’ Ze stond op, boog zich over een tak van de appelaar die al knopjes had. ‘Ik ben hier graag. Het is hier zo gewoon, zo levend ook. Bij mij is iedere kamer prijziger dan jouw hele huis, maar alles is er dood. Schrijven hoef je me niet te leren. Ik ga er toch niets mee doen. Leer me gewoon leven, ja?’
… ‘Je zoekt dus een therapeut,’ zei ik.
… ‘Nee,’ zei ze. ‘Ik zoek jou.’
’s Avonds had ik het erover met Didier. Als therapeut is hij dagelijks bezig met dat soort dinges. ‘Die verantwoordelijkheid is te groot,’ zei ik. ‘Daar ben ik niet voor gemaakt. Kan jij het niet van me overnemen? Als ik bemiddel?’
… Hij legde de wortel opzij waarvan hij iets kunstzinnigs lekkers ging maken, en gaf me een zoen op mijn neus. ‘Nee,’ zei hij. ‘Ze heeft een zot geval nodig. Jou dus!’
(wordt vervolgd)
tekening van AI