De kronieken van liefde, lust en afzien – Celeste – 10
Celeste was – wat men noemt – met haar gat in de boter gevallen. Aantrekkelijk, behoorlijk slim, en van goede komaf. De dag dat Daniël haar redde van een stomdronken medestudent die haar borsten wilde bepotelen, was helemaal haar lucky day. Binnen het jaar waren ze getrouwd.
… Daniël deed (en doet) ‘iets’ bij de bank. Wat dat ‘iets’ precies is, heeft ze nooit helemaal gesnapt. Dat het indrukwekkend moet zijn, snapt ze perfect. Zijn job levert een maandloon op met vijf cijfers.
… De beginjaren van hun huwelijk waren een illustratie van rozengeur en maneschijn. Een villa in Sint-Martens-Latem, drie auto’s in de garage, reisjes en etentjes à volonté, en alle dagen verrukkelijke seks. Zij en Daniël kregen niet genoeg van elkaar. Tot …
… Tot …
… Tot …
‘In 89 veranderde er iets. Hij werd afstandelijker, klaagde geregeld over hoofdpijn, was vaak te moe voor seks, en …’ Ze stak haar wijsvinger in de lucht. ‘Hij begon over te werken.’ Ik vroeg hem of er iemand anders was. Het antwoord was nee. Halverwege oktober ging ik mee naar een personeelsfeest op zijn werk, en daar maakte ik kennis met zijn interim secretaresse, over wie hij met geen woord had gerept. Hooguit twintig en bloedmooi. De spanning tussen hem en haar was om te snijden. Thuis legde ik hem op de rooster, en ja, hoor. Hij had vijf maand een relatie gehad met haar, maar … ik moest me geen zorgen maken. Hij had zijn lesje geleerd. Het was uit, en haar contract liep af. Of ik het hem alstublieft wilde vergeven? Ik zei ja.
… Het overwerk stopte, en voor mijn verjaardag in november trakteerde hij me op een weekje Parijs.’ Celeste dumpte haar sigaret in de asbak, stak direct een nieuwe op. ‘Een van de avonden keken we naar de val van de Berlijnse muur, en ineens – out of the blue – staat hij op, en zegt hij dat het hoog tijd is dat MIJN muur ook valt. Hij glimlachte erbij. Ik glimlachte automatisch terug, kwam ook overeind en sloeg mijn armen om zijn nek. Hij weerde me af. “Dat hebben we al gehad, liefje. Ik wil meer.” En toen kwam het eruit. Dat hij genoeg had van altijd hetzelfde, dat hij spanning nodig had. Avontuur. Pikantere kleding, specialere standjes. Meer inventiviteit ook. Dat hij daarom scheef was gegaan. Ik was te gewoontjes ’ Ze stond op, ging ijsberen. Niet makkelijk op een terras van een voorschoot groot. Toen ze voor de derde keer bleef haken in de kabel van de sfeerlichtjes hield ze het voor bezien. Ze liet zich weer op haar stoel zakken, goot de rest van haar jenever naar binnen. ‘Die val van de muur’, zei ze, ‘was het begin van ons einde.’
… Vanuit de living kwam telefoongerinkel. ‘Sorry,’ zei ik, ‘dat is mijn vaste lijn. Waarschijnlijk een van mijn kinderen.’ Ik haastte me naar binnen, kreeg een onbekende mannenstem aan de lijn.
… ‘Is mijn vrouw daar?’
… ‘En u bent?’
… ‘Daniël Dumoulin.’
… ‘Momentje, ik geef haar door.’
… De verbinding werd verbroken.
… Toen ik Celeste vertelde wie er had gebeld, werd ze lijkbleek. ‘Hij weet het. Hij weet dat ik hem verraad.’
… ‘Voelt hij het?’ vroeg ik. ‘Of hoort hij ons?’
… Daar had ze geen antwoord op. Ze pakte haar boeltje en vertrok.
(wordt vervolgd)
Tekening gemaakt met AI