Wat die verdomde Corona met ons doet: een voortuin-scène…

Tureluurster/ mei 5, 2020/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Soms ben ik gewoon blij – met niets.
… Blij dat ik niet in een ommuurde villa woon. Blij dat de stand van de zon me tegen aperitieftijd naar de voortuin dwingt. Aperitieven was nooit zo gezellig als nu – in Coronatijd. Veel gekwebbel en gegiechel en geroep van tuin naar tuin. Het leven zoals het vroeger was…

En dan is er ineens die azijnpisser. Een passant die het duidelijk niet begrepen heeft op buurtleven. Een passant in joggingpak. Hij staat wijdbeens op de stoep en bekijkt me alsof ik een mislukte hondendrol ben. Zijn neus krult van afschuw. ‘Gij leest.’ Het is geen vraag.
… ‘Gelukkig wel’, zeg ik.
… De zucht die daarop volgt, komt recht uit zijn navel. ‘Woorden zijn niet meer dan aaneengeplakte letters, dame. Verwaarloosbaar.’ Hij laat zijn kont op mijn tuinmuurtje zakken, masseert zijn kuiten.
… Ik spoel mijn ergernis door met een slok rode wijn.
… ‘Ook dat nog’, zegt hij. ‘Alcohol is de snelweg naar besmetting,  87% van de overledenen dronk te veel. Wist ge dat? Ik ga u aangeven.’
… Er kruipt spanning in mijn hoofd, en stilte in de straat. Niemand praat nog, niemand nipt nog van zijn glas. ‘Omdat ik lees of omdat ik drink?’
…‘Nee’, zegt hij. ‘Voor samenscholing. En voor het niet dragen van een mondmasker. Gij brengt mijn leven in gevaar zoals ge daar zit.’
… Ik voel mijn mond letterlijk openvallen. Tegelijkertijd krijg ik de slappe lach. ’Doe maar’, hik ik.
… ‘Wat?’
… ‘Doe maar’, hik ik nog eens. ‘Dan klaag ik u aan voor onrechtmatige bezetting van mijn grensmuur. Mijn aanklacht is even veel waard als die van u. Aaneengeplakte letters. Verwaarloosbaar.’
… Ook zijn mond zakt open. De straat leeft op.
… ‘Santé,’ roept Gert van de overkant.
… Azijnzuur joggingpak houdt het voor bezien, tilt zijn kont van mijn muurtje en loopt de straat uit.

Ik houd er niet eens een goed gevoel aan over. Dat is wat die verdomde Corona met ons doet!

(Afbeelding van Herman Van Nazareth)